Vandaag zitten we in Katoomba. Dit toeristenstadje ligt op een steenworp afstand van Sydney in de Blue Mountains. We zitten op loopafstand van Echo Point wat hier de populairste toeristenattractie is. Echo Point bestaat uit een platform die over de vallei hangt en uitzicht heeft op de Three Sisters rotsformatie. Vooral het feit dat dit platform dus uitsteekt over de vallei doet Barend besluiten om een gepaste afstand te houden.

Vlakbij Echo Point zit ook de Giant Stairway waarmee je snel naar beneden kan lopen. Marvin, Jeffrey en ik zien dat wel zitten, maar Barend in verband met zijn hoogtevrees niet zo. Hij besluit de auto te pakken richting het eindpunt waar een treintje loopt over een stijl traject die ons weer omhoog zal brengen.

Het beginstuk van de wandeling is erg leuk, want we kunnen ook over een klein bruggetje naar de eerste rotsformatie van de Three Sisters lopen. Op het bruggetje heb je gelijk ook een mooi uitzicht over de vallei. Hierna begint de stijle afdaling door een serie van trappen die uit de rotsen zijn gehouwen. Het valt me op dat het allemaal wel heel snel gaat zo, want voor we het weten lopen we al door een normaal pad in het bos met allerlei wildlife.

Wanneer we bij het treinstationnetje aankomen is er echter geen spoor van Barend. Marvin besluit om ook de wandeling omhoog te maken richting Echo Point, terwijl Jeffrey en ik het treintje omhoog nemen naar Scenic World wat een paar kilometer ten westen van Echo Point ligt. Boven aangekomen zien we echter ook nergens Barend zitten, dus lopen we via de weg terug richting Echo Point omdat we een miscommunicatie vermoeden en hem telefonisch niet kunnen bereiken.

Uiteindelijk blijkt hij daar ook niet te zitten. Na een tijdje worden we toch gebeld door Barend die onze wandeling wel erg lang vond duren. Het bleek dat hij weldegelijk op het bankje zat bij het treintje, maar dat wij sneller hebben gelopen dan dat hij er naartoe gereden heeft. Waarschijnlijk hebben we elkaar net misgelopen toen Jeffrey en ik het treintje omhoog namen, en Barend het treintje omlaag. Gelukkig is de groep weer compleet en gaan we nog even langs de Wentworth Falls. Ook hier heb je een mooi uitzicht over de vallei en over een waterval.

’s Avonds eten we wat bij een bijzonder restaurantje om de hoek waarvan de uitbaters een soort Amish-achtig volkje zijn – de sfeer binnen lijkt op die van een middeleeuwse pub. Het enige verschil is dat hier geen bier wordt geschonken, maar alleen gezonde sapjes. Gelukkig weet Barend hier nog iets op te verzinnen.

Vandaag gaan we naar de Jenolan Caves. Deze grotten zijn ruim 340 miljoen jaar oud en erg populair onder de toeristen met 250.000 bezoekers per jaar. De weg er naartoe duurt vanaf Katoomba ongeveer anderhalf uur waarbij het laatste stuk erg krap en kronkelig is. Wanneer we bij de grotten aankomen zien we iets wat lijkt op een zwitsers bergdorpje met allerlei bussen op de parkeerplaats. Hoe zij die grote voertuigen door de laatste bochten wringen is ons een raadsel. We drinken eerst een bakkie koffie en kijken gelijk in de folder welke grotten we kunnen verkennen. We besluiten de Lucas Cave te nemen, mede doordat dit de eerstvolgende is met een guided tour. Deze duurt anderhalf uur.

Bij de start van de tour krijgen we nog even een uitleg dat we alleen mineraalwater mogen drinken binnen de grotten en niets mogen aanraken om de grotten zoveel mogelijk te beschermen. Hierna lopen we naar binnen en krijgen we te maken met een flink temperatuurverschil – van 30 graden buiten naar 10 graden binnen. De tour zelf bevat een stuk meer show dan in Tasmanie – zo wordt er veel meer met lichteffecten gedaan. Als voorbeeld krijgen we in de ruimte “The Cathedral” een complete lichtshow met muziek. De akoestiek in deze ruimte is zo goed dat hier regelmatig ondergrondse concerten worden gehouden. De naam “Cathedral” is gekozen doordat de rotsformaties gelijkenissen tonen met de orgels en de ramen van een kathedraal.

Na anderhalf uur mogen we weer buiten spelen en lopen we tegen een muur van warmte. We lopen nog even rond een blauw meertje omdat hier wat vogelbekdieren zouden rondzwemmen. Volgens de gids komen ze vaak naar boven zwemmen als je vijf minuten lang wat bubbels ziet aan de oppervlakte. We zien soms wel wat bubbels, maar helaas laten de vogelbekdieren het afweten. Hierna doen we nog een self-guided tour van de Devils Coach House – een grote grot die makkelijk te bereiken is. We hebben echter allemaal niet het geduld om de audio tour volledig te volgen, want deze is soms erg langdradig.

Uiteindelijk gaan we terug naar de auto en rijden we richting Sydney via een noordelijke weg genaamd “Bells Line Of Road” wat door allerlei dorpjes gaat in de Blue Mountains. We rijden aardig door en zijn rond 6 uur op de wegen van Sydney te vinden waar de avondspits al druk bezig is. We hadden vantevoren al een beetje op internet gekeken waar we het beste een hotel of hostel konden vinden. Aangezien we met de auto zijn viel het centrum van Sydney al snel af door de hoge kosten. Een kennis van Jeffrey woont in Manly, wat aan de andere kant van de baai ligt, en daarvan kregen we de tip dat daar ook nog wel wat te vinden is. We stoppen eerst bij een hostel, maar deze blijkt voor vanavond geen plek meer te hebben. De rest van de week is er nog wel een kamer beschikbaar. We wachten nog even met boeken om te kijken wat we nog meer tegenkomen. Bij het volgende motel is het raak. We kunnen tot zondag een family-room krijgen met 4 bedden voor een zeer schappelijk bedrag. Ook is parkeren gratis en gewoon voor de deur. Het mooiste is nog wel dat we op een steenworp afstand van het strand afzitten.

’s Avonds lopen we nog even op de strandboulevard van Manly – aan de horizon zien we de lichtflitsen van een storm die we net ontweken hebben toen we arriveerden in Sydney. Helaas blijkt dat niet de enige storm van de avond te zijn, want wanneer we door een tussenstraatje lopen zien we letterlijk een muur van regen op ons afkomen. Het gebeurt zo snel dat we allemaal al nat zijn voordat we onze paraplu’s open kunnen klappen. Je kan merken dat het hier echt meer tropischer is.

Vandaag is het weer een stuk beter. De zon schijnt volop en de temperatuur kruipt al langzaam richting de 30 graden. Volgens de receptie zal er vanmiddag rond een uur of 3 wel een storm losbarsten, maar dat zien we dan wel weer. We lopen via de boulevard van Manly richting de Wharf waar de ferries richting Circular Quay (het havengebied van Sydney) vertrekken. Deze overtocht duurt ongeveer een half uur en blijkt de beste manier te zijn om in Sydney aan te komen. Wanneer we de baai binnenvaren zien we de markante skyline met het Opera House en de Harbour Bridge, waarbij we zelfs vlak langs het opera house varen doordat we de bocht moeten maken richting Circular Quay.

Na een ontbijtje vlakbij het station gaan we richting het Opera House. Van buiten vind ik het er mooi uit zien, maar binnen lijkt de tijd toch een beetje stilgestaan te hebben. Heel veel van het interieur lijkt nog uit de jaren 70 te zijn toen het werd opgeleverd. Hierna lopen we naar de Botanical Gardens, een groot park waar allerlei soorten planten en bomen uit Australie zijn te vinden.

In tegenstelling tot de meeste parken mag je hier op het gras lopen, want het bordje zegt “Please walk on the grass. We also invite you to smell the roses, hug the trees, talk to the birds and picnic on the lawns.” Prinses Irene zou zich hier ook wel thuis voelen.

Vervolgens lopen we richting the Rocks wat het oudste gedeelte is van Sydney. Het geeft een leuk contrast al die oude gebouwen met daarachter een grote verzameling van moderne wolkenkrabbers.

Het begint al bijna avond te worden waardoor we de ferry terug naar Manly nemen. We hebben namelijk afgesproken met Jen, een kennis van Jeffrey die ook in Manly woont. ’s Avonds gaan we met haar naar een BYO restaurant, oftewel een “Bring Your Own”. Eten bestel je daar gewoon van de kaart, maar drank mag je zelf meenemen. Even is er wel een misverstandje als we met wat biertjes aankomen, want het blijkt dat je bij deze BYO alleen wijn mag meenemen, maar de eigenaar doet niet al te moeilijk.

Vandaag gaan we het gebied rond Darling Harbour verkennen. Dit is het entertainment district van Sydney. We nemen eerst de trein van Circular Quay naar Central en lopen vervolgens richting de baai. Bijzondere highlights die we tegenkomen zijn Paddy’s Market en Dixon Street.

Paddy’s Market is het beste te vergelijken met de Beverwijkse Bazaar en je kan hier van alles kopen tegen leuke prijsjes. Het ligt tegenover Dixon Street wat het Chinatown is van Sydney. Wanneer je door de grote Chinese poort loopt waan je jezelf even in China met allerlei restaurantjes en chinese winkeltjes.

Als we wat verder lopen komen we aan in Darling Harbour wat er erg futuristisch uitziet. Je ziet hier een grote promenade met allerlei fonteinen, cafe’s en restaurants. Op de achtergrond is het business district van Sydney te zien en zoemt er ook nog een monorail voorbij.

Nadat we even gelunched hebben besluiten we richting de Harbour Bridge te gaan omdat het weer er goed uitziet. Hier kunnen we ons aanmelden voor de Bridge Climb. We kunnen kiezen uit twee varianten; een snelle die via de onderste boog gaat en uiteindelijk met een paar trappetjes naar de bovenste, of de uitgebreide die compleet over de bovenste bogen gaat. Wij kiezen voor de laatste en kunnen al met een kwartiertje beginnen. Barend besluit ondertussen om richting het park bij het Opera House te gaan waar hij wat boekjes gaat lezen en kan genieten van de omgeving.

Kwart voor drie is het zover en worden we door een blauwe deur gelaten met de tekst “Gate 1”. Ik krijg het gevoel alsof we een ruimtereis gaan maken. Het duurt echter wel even voordat we de klim kunnen maken. Allereerst moeten we wat formulieren invullen met onze gegevens en krijgen we een alcoholtest. Daarna mogen we door naar de volgende ruimte waar we onze klimpakken krijgen en aandoen. Bij de volgende stap ontmoeten we onze klimleider waar we de tour van zullen krijgen. Hij geeft ons een veiligheidsriem waarmee we gedurende de klim vastzitten aan de brug. Mocht er dus plotseling een windvlaag komen dan hou je er hoogstens een nog mooier uitzicht aan over. Tevens krijgen we nog een vest en een regenjas die in zakjes aan onze riem bevestigd worden, maar we hopelijk niet zullen gebruiken. Nadat we de klim even geoefend hebben op een setje trappen krijgen we als laatste een portofoon met headset en mogen we de klim beginnen. Het eerste stukje gaat over een catwalk met allerlei rasters waarbij je op 60 meter hoogte recht naar beneden kunt kijken. Wanneer we bij de pilaar aankomen waar de boog start moeten we nog een aantal trappen omhoog klimmen waarna we echt op de boog staan. De wandeling naar de top gaat met een rustig tempo en er zijn zat foto momentjes. Tegelijkertijd geeft de klimleider een uitgebreid verhaal over de geschiedenis van de brug en de stad ondersteund door een spectaculair uitzicht. Wanneer we de top bereiken staan we 134 meter hoog en gaan we met z’n allen op de foto. Daarna mogen we via de andere kant weer naar beneden waarbij we onderweg nog een vogelnest tegenkomen waarbij een kraai net haar jonkies aan het voeden is.

Beneden mogen we ons weer omkleden en kunnen we wat foto’s nabestellen. Daarna zoeken we Barend weer op en spreken we af bij Circular Quay. Wanneer we daar aankomen zien we een bekende boot met een Nederlandse vlag aangemeerd liggen; de Sea Shepherd is in Sydney voor bevoorradingen en geeft ondertussen gratis tours waar we wel even gebruik van maken. Momenteel is dit schip bezig met een operatie in de aziatische zee om de illegale walvisvangst tegen te gaan door de Japanners. Wanneer de tour afgelopen is gaan we weer richting Manly.

We hadden van Jen nog een tip gekregen over een grill restaurant waar ze ook Australische eten serveren. We zitten hier nu al bijna 4 weken, maar hebben nog steeds geen kans gehad om iets echt Australisch te eten. We gaan allemaal voor de kangeroe wat eigenlijk best wel veel lijkt op een biefstuk. Hierna belanden we uiteindelijk in het Steyn Hotel wat een backpackers-bar is met een gezellige sfeer.

Vandaag staan we wat later op en beginnen we de dag op het strand van Manly. We krijgen het advies van de lifeguards om niet te gaan zwemmen in verband met de sterke stromingen. Nu lijkt ons dat een beetje overdreven want verderop zijn de surfers ook lekker bezig, maar goed. Ze doen hier heel graag aan voorkomen is beter dan genezen.

’s Middags gaan we met de ferry naar Sydney en slenteren we nog een beetje door de winkelstraten. Voor we het weten is het alweer bijna avond en gaan we terug naar Manly. ’s Avonds hebben we een barbeque bij een andere nicht van Jef (Emily) en haar man Darren. Het is er erg gezellig en alweer rond een uur of 1 wanneer we terugkomen in het hotel.

We starten de dag met de trein naar Bondi Junction. Van hieruit kunnen we de bus nemen naar Bondi Beach, een van de bekendste stranden ter wereld. Het valt ons op dat het strand wat kleiner lijkt dan we dachten; Manly Beach is bijvoorbeeld een stuk langer. Bondi Beach bestaat uit een grote straat met allerlei surfshops en cafe’s, daarvoor wat grasvelden, en uiteindelijk het strand. Je vindt hier ook veel buitenlanders, want we horen veel talen door elkaar.

Gisteren ben ik best wel verbrand op Manly Beach doordat ik de zon van Sydney onderschatte, dus ik laat het strandliggen over aan Jeffrey en Barend. Marvin is sowieso niet van het strand dus besluiten we de omgeving te verkennen. Hoewel het strand er vooral lijkt te liggen om te zien en gezien te worden, is er ook nog wel meer te doen in Bondi. Zo zijn er een paar leuke uitzichtspunten en is er verderop een tentoonstelling genaamd “Sculptures by the Sea”. Even denken we dat het zandsculpturen zijn maar het blijkt om gewone beelden te gaan die langs een pad zijn neergezet met daarachter uitzicht over de oceaan.

Rond drie uur spreken we weer af en gaan we naar Darling Harbour. Hier rijdt een monorail waar Barend als liefhebber van treintjes graag gebruik van wil maken. Het blijkt wel druk te zijn want we kunnen we moeten in verschillende treinstellen staan. Het lijkt de NS wel alleen dan wat hoger. Wel is het leuk om op deze manier door de stad te reizen.

’s Avonds eten we wat bij het Hard Rock Cafe en gaan we vervolgens weer terug naar het hotel. Morgenochtend moeten we vroeg op om onze auto in te leveren op het vliegveld en onze vlucht naar Cairns te nemen.

De wekker gaat al om half 6 af. Veels te vroeg voor vakantiebegrippen, maar het moet want we vliegen vandaag naar het tropische Cairns. Rond 7 uur stellen we het verhuurbedrijf op het vliegveld van Sydney in en gaan we rijden. We hebben hierbij gekozen voor het vermijden van tolroutes, maar TomTom heeft daar toch best wat moeite mee. Een paar keer probeert hij ons gewoon op de M1 te leiden, en dat is op dat stuk toch echt een tolweg. We zijn al om half 8 op het vliegveld en kunnen inchecken voor onze vlucht QF0922 van 10:40, maar wanneer we op een incheckterminal onze gegevens invullen krijgen we vlucht QF0924 van 9:30. Waarschijnlijk waren daar nog wat plekken over. We vinden het wel prima, want zo hebben we een uur minder op het vliegveld, en meer in Cairns.

Rond half 12 landen we in Cairns – de omgeving ziet hier een stuk tropischer uit met allerlei regenwouden aan de horizon. Cairns zelf is een relatief klein stadje waarvan het backpackers toerisme het kloppende hart is. Om de paar gebouwen vind je hier een toko die de meest avontuurlijke dingen aanbiedt. Van snorkelen tot skydiven, het kan hier allemaal.

Ons hotel is Gilligans; een vier sterren backpackers gelegenheid. De kamers zijn hier net even wat luxer dan in een doorsnee hostel en het heeft zelfs iets weg van een resort. Zo is er een groot binnenplein waaraan een zwembad en dansclub zijn gevestigd. Wanneer we inchecken krijgen we de vraag of het klopt dat we een invalidekamer hebben geregeld. Barend heeft vorige week wat telefonisch geregeld en blijkbaar is daar een foutje opgetreden. Het is op zich wel een fout in ons voordeel want de invalidekamer is een stuk ruimer. Tevens hebben we een speciaal handvat bij het toilet zodat ik nog makkelijker op kan staan!

De rest van de dag verkennen we de stad een beetje en boeken we voor morgen een snorkelreis naar het Great Barrier Reef. We vinden ook nog een leuk tentje waar Corona’s altijd 3.50 AUD kosten (ongeveer 2.60 EUR) en veel mensen maken hier dankbaar gebruik van. Tevens hebben we een mooi uitzicht naar de oceaan – je kan het slechter treffen. ’s Avonds zitten we nog even gezellig na op het binnenplein van Gilligans tussen allerlei backpackers.

De wekker gaat weer eens vroeg af, dit keer half 7. Ik probeer mezelf te troosten dat het nu half 8 is in Sydney door de tijdzones en zomertijd, maar het helpt niet echt. We hebben wel iets heel leuks voor de boeg, namelijk snorkelen op het Great Barrier Reef wat een van de grootste natuurwonderen ter wereld is. We hebben geboekt bij Ocean Spirit Cruises die een tocht langs de Oyster en Upolu Reefs aanbiedt. Gewapend met een handdoek, slippers, zonnebrand en een zonnebril lopen we richting de haven.

De boot vaart om 8 uur uit en het duurt ongeveer twee uur voordat we bij het eerste reef zijn. Deze ligt ongeveer 30 kilometer voor de kust van Cairns. We krijgen ons snorkelling equipment en kunnen vervolgens van de boot springen. De laatste keer dat ik heb gesnorkeld was toen ik klein was, en dat is te merken want de eerste paar keer krijg ik toch wat slokken zout water binnen. Maar oefening baart kunst en voordat ik het weet zit ik relaxed naar de bodem te turen.

Oyster reef bevat veelal koralen die op ongeveer 4 a 5 meter diepte liggen. Het is wel erg gaaf om het kleurspel beneden je te zien me al het leven wat erbij hoort. We zien talloze vissoorten voorbijkomen – het lijkt wel een scene uit Finding Nemo. Alleen de welbekende clownsfish vinden we hier niet.

Dat verandert bij Upolu Reef wat op een kwartier varen ligt van Oyster. Hier is het schouwspel nog spectaculairder en zijn de koralen ook wat minder diep. Zo zwem ik op een gegeven moment gewoon tussen de tropische vissen wat ik eigenlijk niet verwacht had met snorkelen.

Tegelijkertijd is alles aan boord goed verzorgd. Zo krijgen we een lunchbuffet na het eerste waterballet, en koffie met cake na de tweede. Op de terugreis wordt ook nog Australische wijn aangeboden maar dat laat ik even schieten. Tussen de twee snorkelbeurten in werd ik namelijk een beetje zeeziek, wat wel minder werd nadat ik een pilletje had genomen en wat gegeten had. Dit is eigenlijk de eerste keer in mijn leven dat ik zeeziek werd, maar dat komt misschien ook doordat ik vanochtend een lichte kater had (een welbekend minpunt van backpackersgelegenheden) en alleen een mini-croissantje als ontbijt had genuttigd.

Vandaag hebben we een rustdagje ingelast dus dat betekend weer een kleine blogpost. We hangen veel bij het zwembad van Gilligan’s (Cairns heeft geen strand) en wandelen soms een beetje door het kleine centrum. Wat mij opvalt is dat hier blijkbaar meer buitenlanders zijn dan australiers, want je hoort regelmatig andere talen dan het Engels. Vooral Duits wordt hier veel gesproken wat wel opmerkelijk is zonder strand met kuilen – misschien zijn het Oostenrijkers. ’s Avonds hangen we nog wat bij Gilligan’s wat eigenlijk de enige tent in de stad lijkt te zijn die elke avond iets leuks te doen heeft.

Vandaag staan we vroeg op om een tour te doen van het regenwoud bij Cairns. We worden rond 7 uur opgehaald door Kara de reisleidster en gaan vervolgens samen met wat andere backpackers en toeristen richting Daintree Village. Dit ligt op ongeveer anderhalf uur rijden van Cairns en hierbij hebben we leuke uitzichten over de oceaan en verteld Kara ondertussen wat over de geschiedenis van dit gebied. Zo komen we wat interessante dingen te weten zoals het nut van de vele flessen azijn die langs de kust liggen. Het blijkt nu “stingray season” te zijn waardoor de kans een stuk groter is dat je gestoken wordt als je gaat zwemmen. Wanneer dit gebeurt dien je zo snel mogelijk wat azijn over de wond te spoelen om de schade te beperken.

In Daintree Village kunnen we even wat koffie drinken en gaan we vervolgens naar de Wildlife River Cruise – een bootje waarmee we een stukje over de Daintree River gaan varen en krokodillen kunnen spotten. Vandaag zijn ze echter allemaal ergens anders aan het chillen want we komen ze niet tegen. Wel zien we nog een lijk van een koe die blijkbaar aangevallen is door een croc, maar het zou zo maar kunnen dat de tourleider die vantevoren heeft neergelegd als plan B.

Hierna gaan we naar de Daintree Aerial Walkway. We wanen ons echt in een tropisch regenwoud en het is bizar om te zien wat voor planten en bomen hier staan. Zo zien we onder andere een boom die zich om een andere boom heen wentelt en in een paar honderd jaar tijd laat afsterven door het gebrek aan licht. Naast de fauna kan dus ook de flora meedogenloos zijn.

De volgende stop is Cape Tribulation. Dit dorpje bestaat vooral uit een resort en wat hostels. Omdat het gehele gebied tot een world heritage gebied is verklaart is dit dorp onveranderd gebleven sinds de jaren 80. We krijgen even de mogelijkheid om het dorpje te verkennen en het strand wat vlakbij ligt. We lunchen vervolgens even en gaan daarna door richting een boerderij waar men ijs maakt van de vruchten die geteeld worden op de plantage – best lekker als desert.

We eten het ijsje in de bus op en komen langs een uitzichtspunt waarbij we het eiland zien waar Steve Irwin z’n laatste momenten heeft beleefd toen hij aan het duiken was. Iets verderop ligt een sanctuary waar we de meeste diersoorten uit de omgeving aantreffen, en daarbij ook wat dingo’s en kangeroes. De kangeroes mogen we zelfs wat voer geven. Zoveel voer zelfs dat ze op een gegeven moment met wat tegenzin uit onze handen lijken te eten

Uiteindelijk rijden we via Port Douglas terug naar Cairns. Port Douglas was voor de jaren 80 een ingedut dorpje, maar dit veranderde toen de toenmalige miljonair Cristopher Skase een gigantisch resort bouwde. Uiteindelijk bezorgde hij de Australische regering een miljoenenstrop toen z’n bedrijf instortte en vluchtte hij naar Spanje. Desondanks gaat het nog steeds goed met Port Douglas en zie je hier vooral de jetset rondlopen. Rond half 7 zijn we terug in Cairns en eten we wat aan de boulevard. Hierna doen we nog even het nachtleven aan.