Categoriearchief: Australie 2011

Marakooba Caves en met de boot naar Melbourne

Vandaag gaan we naar Mole Creek waar de marakooba caves liggen. Deze grotten zijn in een periode van miljoenen jaren ontstaan, zelfs toen Tasmanie nog bij het grote supercontinent behoorde en veel dichter bij de evenaar lag.


We zien mooie rotsformaties met stalagtieten, stalagmieten, wat fossieltjes en wanneer de lichten uitgaan ook een grote verzameling gloeiwormen op het plafond. Het is net alsof je naar een sterrenhemel kijkt. Barend vermoedt dat ze een verzameling LED lampjes hebben geinstalleerd.


Omdat we aan het einde van de middag al bij de boot moeten zijn gaan we weer terug naar Devonport en doen we daar nog een wandeling door de stad. Overdag is het nog wel aardig druk met mensen en er is hier ook een winkelstraatje in Europese stijl. Buiten deze winkelstraat om komt het op ons toch maar over als een saai stadje.


Rond half zes melden we ons bij de boot die om half acht het ruime sop zal kiezen. Doordat het eten niet zo super was aan boord hebben we maar even wat gegeten bij de subway. Morgenochtend gaan we na aankomst in Melbourne richting The Great Ocean Road.

The Great Ocean Road, Otway NP, Port Campbell NP en Hamilton

Vandaag gaan we rijden over The Great Ocean Road. Dit stukje weg wordt volgens de Lonely Planet beschouwd als de meest spectaculaire kustweg in Australie. Onze dag begint goed als we op een terrasje in de zon ons ontbijt nuttigen. We starten daarna met de grote rit langs de kust met als beginpunt Anglesea en eindpunt Warrnambool. Het eerste stuk heeft een mooi uitzicht op de indische oceaan en brengt ons door een aantal gezellige kustplaatsjes. Daarna gaat de weg iets meer landinwaarts en rijden we door de bossen.


Wanneer we in Otway National Park een kijkje nemen zien we na een bocht een auto met Japanners stilstaan. Ze wijzen met z’n allen naar boven en daar zien we een koala zitten in de tak van een boom. Erg grappig om ze eens in het wild te zien. Ook hier doen ze maar weinig anders dan een beetje in de boom hangen. Wanneer we vervolgens doorrijden blijkt het opeens te wemelen van de koala’s in de bomen.


Verderop zien we een bordje voor een nieuwe lookout point en we besluiten een kijkje te nemen. De weg er naartoe blijkt echter redelijk onbegaanbaar en Jef moet goed zijn best doen om de vele kuilen te ontwijken. Wel vindt hij het fantastisch om met een all wheel drive hier doorheen te crossen. Toch besluiten we rechtsomkeert te maken want het is en blijft een huurauto.


We rijden daarna door het Port Campbell National Park wat het bekendste stuk is van deze weg. Hier vind je de bijzondere rotsformaties met namen zoals Loch Ard Gorge, The Twelve Apostles en de London Bridge. De London Bridge is nu nog maar voor de helft het evenbeeld van zijn naamgenoot. 15 januari 1990 stortte namelijk het eerste deel wat aan het vaste land vastzat in zee. Gelukkig raakte niemand gewond, maar de twee mensen die vastzaten op het kersverse eiland moesten met de helicopter opgehaald worden.


De Twelve Apostles hebben ook best wel wat te verduren gehad van de woeste oceaan, want er zijn nu nog maar officieel acht over. De meest recente ging in 2005 ten onder. Helaas voor ons regende en waaide het behoorlijk op dit stuk waardoor we op een gegeven moment drijfnat waren. Gelukkig was het uitzicht nog wel goed en konden we toch veel zien.


Uiteindelijk komen we aan in het plaatsje Hamilton. Dit is een redelijk groot dorp met wat kroegjes en restaurantjes. We eten wat bij de lokale chinees en gaan daarna even een pilsje doen bij de lokale pub; het is immers toch zaterdagavond. Er is een live bandje die allerlei cover nummers speelt en uiteraard passeert ook “Down Under” van Men at Work de revue. Uiteindelijk breien we er rond een uur of 1 een einde aan.

Grampians National Park en breakdown in Stawell

We gaan vandaag naar Grampians National Park, een park met bergen die uit de omringende vlakte oprijzen met steile hellingen aan de oostzijde. We beginnen bij Dairy Creek. Ooit was dit een mooi groen bos met een klein stroompje. Maar in januari van dit jaar veranderde dit alles door allesvernietigende overstromingen in het park.


Wanneer we door dit gebied lopen zien we overal ontwordelde bomen, stapels met rotsblokken en stukken aarde die zijn weggeslagen. Ook zien we de restanten van een brug die oorspronkelijk 100 meter verderop stond. We merken dat de kracht van moeder natuur niet onderschat moet worden.


Andere bezienswaardigheden in het park zijn een stuwdam die de watervoorziening regelt voor de 36 dorpen hier in de buurt, wat watervallen en mooie vergezichten op de vlaktes. Tevens ziet Marvin onderweg een hagedis in de berm waarvan hij even een foto maakt.


Uiteindelijk gaan we richting Ballarat zodat we daar kunnen overnachten. Dit is een goudzoekersstadje op ongeveer een uur rijden van Melbourne. Tijdens het rijden merken we echter dat er linksvoor wat piept. Al snel voelen we ook iets een beetje wiebelen. We stoppen de auto en kijken even naar het wiel linksvoor wanneer Marvin een stukje vooruit en achteruit rijdt, maar zien niet iets bijzonders. Omdat we geen signaal hebben met onze telefoons besluiten we om door te rijden naar het eerste plaatsje zodat we kunnen bellen naar het verhuurbedrijf.


Tijdens het rijden op de snelweg A8 blijkt iemand achter ons te seinen en gaan we aan de kant. Wanneer we uitstappen ruiken we verbrand rubber en zien we dat de band linksachter plat is. Aan de zijkant van de band zit een flinke scheur alsof we ergens overheen zijn gereden. We bellen met het verhuurbedrijf en zij komen met het advies om de band gewoon te wisselen met het thuiskomertje achterin. Morgen kunnen we dan langskomen in Melbourne om een goede bandenwissel te doen.


Nadat we het thuiskomertje gemonteerd hebben rijden we verder maar we merken gelijk dat het getik en gewiebel linksvoor een stuk sterker is geworden. We zijn nu in het plaatsje Stawell en zetten de auto bij de lokale Shell pomp aan de kant. Wanneer Marvin de auto een stukje laat rijden terwijl wij toekijken zien we al snel dat het wiel nu erg wiebelt. Ook valt ons nu op dat er een bout mist waar we dus waarschijnlijk overheen zijn gereden. We rijden nog een klein stukje naar het dichstbijzijnde hotel en boeken daar een kamer. Tevens bellen we weer met het verhuurbedrijf die voor ons een sleepwagen regelt. Tot zover huurauto 1; morgen krijgen we een nieuwe. Even kijken hoe lang we daarmee doen.

Met nieuwe auto naar Ballarat en Leongatha

’s Ochtends worden we gebeld door het verhuurbedrijf. We krijgen te horen dat de nieuwe auto met een paar uur geleverd zal worden. In de tussentijd gaan we even naar de bakker en heb ik wat tijd om de blog een beetje bij te werken. Rond half 1 arriveert een verse Nissan X-Trail en kunnen we weer de weg op. De eerste bestemming op onze lijst is Ballarat. Dit was vroeger een goudzoekersstadje en dat is op sommige plekken nog zichtbaar zoals in de vorm van een gold shop. Het centrum doet soms qua bouwstijl een beetje denken aan het wilde westen.


Hierna rijden we door richting Wilsons Promontory National Park waarbij we voor de derde, en laatste keer Melbourne aandoen. Al vanaf ver zien we de skyline van deze stad opdoemen.


We belanden uiteindelijk in Leongatha – een klein plaatsje waar niet bijzonder veel te doen is. Wanneer we gaan eten bij een lokaal restaurantje krijgen we te maken met een bijzondere manier van bestellen wat blijkbaar normaal is in Australie. We krijgen namelijk wel gewoon een menukaart van een serveerster, maar daarna moeten we onze bestelling opgeven bij een aparte balie. Hier komen wij pas na tien minuten wachten achter. Let wel op, want die balie is echt alleen voor het eten. Drinken moet je gewoon bestellen aan de bar. Gelukkig hoeven we niet zelf naar de keuken te lopen om onze borden te halen, maar worden deze gewoon naar onze tafel gebracht.

Fish Creek, Wilsons Promontory NP en Bairnsdale

We beginnen de dag met een ontbijtje bij de Flying Cow Cafe in het plaatsje Fish Creek. Dit gezellige tentje bevat allerlei prullaria wat met koeien te maken heeft. Dit in schril contrast met de pub om de hoek waar een levensgrote vis op ligt. Ja, het is een dolle boel in Fish Creek.


Hierna doen we Wilsons Promontory National Park aan, of zoals ze het hier noemen “the Prom”. Dit park blijkt een van de meest populaire te zijn in Australie. Het bevat meer dan 80 km aan wandelroutes en veel stranden waar men kan zwemmen of surfen.


We doen vandaag twee wandelingen met de namen “Lilly Pilly Gully Nature Walk” en “Squeaky Beach Nature Walk”. De eerste wandeling gaat door een bos en over een berg. Lonely Planet merkt op dat we tijdens deze wandeling “lots of wildlife” zullen aantreffen, maar het tegendeel blijkt waar te zijn. Binnenkort maar een brief naar ze schrijven dat ik mijn geld terug wil. Wel zien we veel schade door de overstromingen van januari, met als toppunt een strook van 20 a 30 meter breed wat van bovenaan de berg richting de kust loopt. Alles binnen deze strook is gewoon weggeslagen – een mooi kodak momentje.


De squeaky beach nature walk loopt tussen twee stranden en duurt ongeveer anderhalf uur. Jeff en Barend besluiten om de auto te pakken rechtstreeks naar squeaky beach, terwijl Marvin en ik de wandeling doen. Dat is op zich wel fijn want dat bespaart ons weer een wandeling terug naar de carpark. Onderweg zien we nog wat papegaaien die in deze bomen blijken te leven.


We eindigen de dag in Bairnsdale. Alle winkels zijn hier gesloten ivm de Melbourne Cup wat een jaarlijks terugkerende paardenrace is met ruiters van over de hele wereld. Heel Australie geniet hiervan in de vorm van een feestdag. Gelukkig is er nog wel een restaurantje met pub open en hoewel de pub officieel om half elf sluit mogen wij nog een paar rondjes langer blijven van de barman.

Lakes Entrance, Ninety Mile Beach, Croajingolong en Cooma

We beginnen vandaag in het dorpje Lakes Entrance. Dit dorpje bestaat uit een grote hoofdstraat vlakbij de kust en is vooral populair in de zomermaanden. De hoofdattractie is een voetbrug dat van het stadje loopt naar een schiereiland genaamd Ninety Mile Beach. Normaal gesproken kan je hier bootjes huren, maar nu even niet omdat het weer best wel slecht is. We doen even voor de vorm een klein stukje van de Eastern Beach Walking Track, maar houden het snel voor gezien.


We besluiten vandaag wat meters te maken en zoveel mogelijk richting de hoofdstad Canberra te rijden. Als tussenstop hebben we wel het Croajingolong National Park. Dit park is o.a. erkend als World Biosphere Reserve door Unesco (wat dat precies inhoud weten we niet maar de Lonely Planet vond dit het vermelden waard. Misschien is dit leuk als lezersvraag.). Ook hier kan je weer veel wandelingen doen, maar we besluiten vandaag onze voeten wat rust te gunnen en daarentegen onze gloednieuwe X-Trail op de proef te stellen. We nemen namelijk de onverharde weg naar Point Hicks.


Point Hicks was het eerste gedeelte van Australie dat door kapitein Cook van het schip Endeavour werd gespot in 1770. Het werd genoemd naar de eerste officier van dat schip, Zachary Hicks. Er is een vuurtoren op dat punt, maar deze blijkt achteraf moeilijk bereikbaar te zijn. Onze reis over de onverharde wegen richting Point Hicks duurt ongeveer een uur. Even hebben we de illusie dat we de enigen zijn die deze hachelijke onderneming uitvoeren omdat we haast geen verkeer tegenkomen, maar vlak voor Point Hicks rijden we door een camping die toch wel aardig bevolkt is.


Hierna komen we bij een punt waar we niet verder mogen rijden. We besluiten een stukje te lopen, maar komen er al snel achter dat de vuurtoren nog niet in zicht is en waarschijnlijk nog een paar kilometer verderop ligt. Zo graag hoeven we dat ding ook weer niet te zien, dus maken we rechtsomkeert en gaan we richting het plaatsje Cooma wat in de staat New South Wales ligt. Hier gaan we overnachten zodat we morgen de Snowy Mountains kunnen verkennen.

Snowy Mountains

Vandaag gaan we naar de Snowy Mountains – het Australische equivalent van de Alpen. In tegenstelling tot de parken in Victoria vragen ze hier wel geld voor entree. Barend zit achter het stuur en laat per ongeluk wat geld vallen wanneer hij het wil geven aan de mevrouw in het hokje. Deze mevrouw kijkt hem maar verwonderlijk aan en zegt nog met een glimlach “It isn’t even a windy day!” terwijl hij de auto uitstapt en het geld opraapt. In ruil voor het geld krijgen we een toegangspas en een toeristenkrantje met een kaart van de omgeving.


We hebben maar een dag hier en besluiten de omgeving van Charlotte Pass te verkennen. Onderweg zien we verschillende bergdorpjes die duidelijk zijn ingericht voor het wintersport seizoen. Zo zien we wat verlaten sneeuwscooters en chaletjes met namen uit de Alpengebieden zoals Eiger en Salzburg.


Het is hier nu al een langere tijd lente, maar toch is er op sommige vlaktes wat sneeuw te bespeuren. Het lukt ons zelfs om wat sneeuwballen te gooien terwijl de temperatuur nog wel aangenaam aanvoelt.


De omgeving zelf ziet er mooi uit met bergen waarvan de toppen nog in sneeuw zijn bedekt. We hebben ook een goed uitzicht op Mount Kosciusco wat met zijn 2228 meter de hoogste berg is van Australie. Het is ook een van de weinige plekken ter wereld waar je de top van de hoogste berg gemakkelijk kunt beklimmen. Deze wandelroute is echter wel 20 kilometer lang dus we besluiten alleen maar het eerste gedeelte te doen.


’s Middags doen we de Porcupine Track wat een wandeling van vijf kilometer is. Dit blijkt tot nu toe wel een van de zwaardere wandelingen te zijn want het pad is niet altijd even goed te bewandelen en ik sta geregeld met mijn poten in de modder. Tevens blijk ik bij het uitzichtspunt op een nest met mieren te staan die al op mijn broekspijpen lopen voordat ik het doorheb. Ik heb het dus weer even gehad met de natuur en ben ergens wel blij dat we de komende dagen in de Australische hoofdstad zullen spenderen.

Rustdag in Canberra


Vandaag hebben we een rustdag in een soort vakantieparkje in Canberra. Het geheel doet denken aan een soort centerparks, maar dan wat spartaanser. Zo is er geen plaza of supermarktje op het terrein, maar wel een zwembad en een tennisbaan. Het weer was de afgelopen dagen niet altijd even goed, maar vandaag is het heerlijk zomers wat wel mooi meegenomen is op zo’n rustdag.


’s Avonds bakken we wat vlees op een van de vele publieke barbeques die het park rijk is. Je ziet dit heel veel in Australie, en bij mooi weer wordt hier dankbaar gebruik van gemaakt door de Aussies en de backpackers. Wel is het een beetje opletten dat we ons brood niet kwijtraken aan de wilde papegaaien in de buurt die het ook wel lusten.


’s Avonds gaan we eerst even langs de plaatselijke bioscoop en kijken we de film Contagion. Daarna doen we het uitgaansleven aan van Canberra. We merken wel wat verschillen met het uitgaansleven in Nederland. Zo heb je bij praktisch elke tent een complete wachtrij met security. Daarnaast hebben ze ook geen gebrek aan security binnen de kroeg of club waarbij ze er onder andere goed op letten of je niet je drankje meeneemt de dansvloer op. Het zal misschien wel nodig zijn. Desondanks zijn het wel leuke tentjes en vermaken we ons prima.

Canberra

Gisteren hebben we nog niet veel gezien van de stad, behalve wat uitgaansgelegenheden, maar vandaag willen we daar wat aan doen. Eerst een stukje geschiedenis. Toen in 1901 de verschillende kolonieen van Australie tot een federatie van staten werden gecombineerd moest er ook een hoofdstad komen. Men besloot om deze stad tussen de rivalen Melbourne en Sydney te plaatsen. In 1913 was het zover en werd de bouw gestart van de stad Canberra – een naam die is afgeleid van de aboriginal term voor ontmoetingsplaats.


Het is ontworpen door een Amerikaanse architect en dat is te merken. Wanneer we door de straten lopen krijgen we soms even het idee dat we in Washington DC zijn. Hier vind je ook een lange en brede “mall” met allerlei monumenten en musea. Aan het begin ervan zit het Parliament House en aan het einde de Australian War Memorial. Wanneer je bij een van deze twee gebouwen staat kan je zo de ander een paar kilometer verderop zien. Doordat de mall door een dal heengaat geeft dit ook een bijzonder effect.


We gaan ook even door de ambassadewijk omdat de meeste landen een gebouw hebben gemaakt in eigen stijl. Zo ziet de chinese ambassade er bijvoorbeeld uit alsof het rechtstreeks uit Peking is overgevlogen. Ook staat er iemand tegenover die protesteert tegen de mensenrechtensituatie aldaar. Wanneer we de Nederlandse ambassade bewonderen zien we een of andere bakstenen constructie, maar niet iets bijzonders. Het ziet er eigenlijk maar saai uit en we rijden snel door. Rem Koolhaas was blijkbaar druk met een ander project of heeft dit even snel op een bierviltje gekrabbeld.


We doen ook nog het War Memorial aan. Hier vinden we o.a. het graf van “The Unknown Australian soldier” waar Queen Elizabeth vorige week nog een krans heeft gelegd tijdens haar tour door Australie. Tevens lopen we door het zeer uitgebreide museum wat gewoon gratis is.


’s Avonds eten we wat in Civic waar de meeste eetgelegenheden liggen. Daarna doen we nogmaals het uitgaansleven aan van Canberra – het is immers toch vakantie.

Pinnacle Nature Park en NASA Deep Space Observatory

Vandaag zeggen we gedag tegen Canberra, maar niet voordat we een bezoek hebben gebracht aan het Pinnacle Nature Park. Hier lopen verschillende dieren rond waaronder kangeroes. We hebben ze nog maar amper gezien deze vakantie terwijl Australie hier toch wel om bekend staat. Gelukkig lopen er hier redelijk wat rond en kunnen we aardig wat foto’s schieten.


Vervolgens gaan we op weg naar de NASA Deep Space Observatory. Onderweg komen we wat seinende auto’s tegen en zien we iemand gebaren dat we langzamer moeten rijden. Reden hiervoor is dat een kangeroe op de vluchtstrook van de weg staat. Ondertussen is iemand ter plekke aan het bellen met waarschijnlijk de kangeroe hulplijn. Een paar kilometer verderop krijgen we weer met een aparte verkeerssituatie te maken. Terwijl ik door een bocht rij zie ik in mijn ooghoek iets uit de berm komen waardoor ik gelijk op de rem trap. Het blijkt een aardig grote kangeroe te zijn die vrolijk onze weghelft op springt. Hij ziet ons pas wanneer we al stil staan waarna hij verschrikt in een soort cartoonstijl afremt en terug het bos inspringt.


Uiteindelijk arriveren we veilig bij de Observatory. Ze hebben hier drie schotels staan die continu communiceren met ruimtevaartuigen die diep in de ruimte zweven. Er zijn nog twee andere installaties in zowel Spanje als Californie die hetzelfde doen waardoor elk vaartuig altijd kan worden bereikt. Mocht Australie dus door de draaing van de aarde het contact verliezen, dan staat Spanje al klaar om het over te nemen. Helaas mag je niet in de buurt van de schotels komen; zelfs onze mobieltjes moeten we uitdoen wanneer we het terrein oprijden om storingen te voorkomen. Wel is er een museum met wat NASA prullaria en een maansteen. Ook hangt er een bord om te zien wat elke schotel op dit moment uitvoert.


Uiteindelijk zetten we koers richting de blue mountains die we morgen gaan verkennen.