Vandaag gaan we naar de Jenolan Caves. Deze grotten zijn ruim 340 miljoen jaar oud en erg populair onder de toeristen met 250.000 bezoekers per jaar. De weg er naartoe duurt vanaf Katoomba ongeveer anderhalf uur waarbij het laatste stuk erg krap en kronkelig is. Wanneer we bij de grotten aankomen zien we iets wat lijkt op een zwitsers bergdorpje met allerlei bussen op de parkeerplaats. Hoe zij die grote voertuigen door de laatste bochten wringen is ons een raadsel. We drinken eerst een bakkie koffie en kijken gelijk in de folder welke grotten we kunnen verkennen. We besluiten de Lucas Cave te nemen, mede doordat dit de eerstvolgende is met een guided tour. Deze duurt anderhalf uur.

Bij de start van de tour krijgen we nog even een uitleg dat we alleen mineraalwater mogen drinken binnen de grotten en niets mogen aanraken om de grotten zoveel mogelijk te beschermen. Hierna lopen we naar binnen en krijgen we te maken met een flink temperatuurverschil – van 30 graden buiten naar 10 graden binnen. De tour zelf bevat een stuk meer show dan in Tasmanie – zo wordt er veel meer met lichteffecten gedaan. Als voorbeeld krijgen we in de ruimte “The Cathedral” een complete lichtshow met muziek. De akoestiek in deze ruimte is zo goed dat hier regelmatig ondergrondse concerten worden gehouden. De naam “Cathedral” is gekozen doordat de rotsformaties gelijkenissen tonen met de orgels en de ramen van een kathedraal.

Na anderhalf uur mogen we weer buiten spelen en lopen we tegen een muur van warmte. We lopen nog even rond een blauw meertje omdat hier wat vogelbekdieren zouden rondzwemmen. Volgens de gids komen ze vaak naar boven zwemmen als je vijf minuten lang wat bubbels ziet aan de oppervlakte. We zien soms wel wat bubbels, maar helaas laten de vogelbekdieren het afweten. Hierna doen we nog een self-guided tour van de Devils Coach House – een grote grot die makkelijk te bereiken is. We hebben echter allemaal niet het geduld om de audio tour volledig te volgen, want deze is soms erg langdradig.

Uiteindelijk gaan we terug naar de auto en rijden we richting Sydney via een noordelijke weg genaamd “Bells Line Of Road” wat door allerlei dorpjes gaat in de Blue Mountains. We rijden aardig door en zijn rond 6 uur op de wegen van Sydney te vinden waar de avondspits al druk bezig is. We hadden vantevoren al een beetje op internet gekeken waar we het beste een hotel of hostel konden vinden. Aangezien we met de auto zijn viel het centrum van Sydney al snel af door de hoge kosten. Een kennis van Jeffrey woont in Manly, wat aan de andere kant van de baai ligt, en daarvan kregen we de tip dat daar ook nog wel wat te vinden is. We stoppen eerst bij een hostel, maar deze blijkt voor vanavond geen plek meer te hebben. De rest van de week is er nog wel een kamer beschikbaar. We wachten nog even met boeken om te kijken wat we nog meer tegenkomen. Bij het volgende motel is het raak. We kunnen tot zondag een family-room krijgen met 4 bedden voor een zeer schappelijk bedrag. Ook is parkeren gratis en gewoon voor de deur. Het mooiste is nog wel dat we op een steenworp afstand van het strand afzitten.

’s Avonds lopen we nog even op de strandboulevard van Manly – aan de horizon zien we de lichtflitsen van een storm die we net ontweken hebben toen we arriveerden in Sydney. Helaas blijkt dat niet de enige storm van de avond te zijn, want wanneer we door een tussenstraatje lopen zien we letterlijk een muur van regen op ons afkomen. Het gebeurt zo snel dat we allemaal al nat zijn voordat we onze paraplu’s open kunnen klappen. Je kan merken dat het hier echt meer tropischer is.