Het heeft even geduurd, maar we zijn erachter. Momenteel wordt de Sturgis Bikers Rally 2010 verreden. Dat verklaart waarom er zoveel motoren op de weg zijn.
Op weg naar Mount Rushmore worden we weer van alle kanten ingehaald door groepen motoren. Het zou vandaag een mooie dag worden, maar de lucht betrekt wel erg.
Het is beter om ‘s morgen naar dit memorial te gaan, want later op de dag sta je tegen de zon in te kijken. De toegang is gratis, je moet alleen parkeergeld betalen.

Vandaag is Nick Clifford aanwezig om zijn boek te signeren. Nick heeft van 1938 t/m 1940 gewerkt op Mount Rushmore. Hij is de laatst overlevende van de bouwers en inmiddels 84 jaar oud. Het is inmiddels gaan onweren dus we gaan binnen in de shop rondkijken en luisteren naar de verhalen van Nick. Hij oogt wel oud maar is nog jong van geest, en wordt geassisteerd door zijn vrouw die zo te zien wel een paar jaartjes jonger is.
Nick heeft zelfs een eigen website http://www.mountrushmorecarver.com/

We zoeken de auto op en gaan richting Wall. Daar gaan we een kijkje nemen bij Wall Drugstore. In 1931 kocht Ted Hustead de plaatselijke apotheek, maar deze liep niet zoals hij zich voorgesteld had, mede door de depressie. In 1936 kreeg mevrouw Hustead het idee om gratis ijswater te serveren aan de automobilisten op de naastgelegen Interstate 90. Om te adverteren plaatsten ze borden langs de snelweg. Het werd een groot succes en van apotheek werd het langzamerhand een drugstore waar van alles te koop was.

In de tweede wereldoorlog maakten Amerikaanse soldaten er een sport van om overal bordjes op te hangen met de afstand tot Wall Drug. Ook nu nog worden er in Irak en Afghanistan bordjes geplaatst.  Dit is te zien op een grote expositie met foto’s en knipsels over de geschiedenis van Wall Drug. Inmiddels is het uitgegroeid tot een 22500 m² grote toeristentrekker met een miljoenenomzet

You’re all set and ready to go. Drive safely and have a nice day. We zijn uitgecheckt en een ervaring in een prima hotel rijker. Als er iemand nog eens in Fort Collins een hotel zoekt dan is het Hilton Garden Inn een aanrader.

Vandaag gaan we etappe 2 afleggen van onze verplaatsing naar South Dakota. Al snel wordt het rustiger op de interstate en richten we onze aandacht op de nummerplaten van mede weggebruikers. Altijd leuk om te kijken waar iemand vandaan komt en of wij zelf al in de betreffende staat geweest zijn. Vandaag zien we zelfs een auto met een  Alaska plate voorbij komen, die is wel heel ver van huis.
Als we de highway opdraaien wordt het al snel drukker met de meest vreemdsoortige voertuigen. Vooral motor rijders kunnen er wat van. We vallen gewoon een beetje uit de toon met onze sedan. Het is trailer, pickup truck of motor wat de klok slaat. Ik denk dat we wel zo’n 4 a 500 motoren tegen gekomen zijn.
Als we door Lusk rijden staat de hele mainstreet vol met motorrijders.
Het lijkt wel of er een soort festival is. Wanneer we Lusk Wyoming weer uitrijden wordt het weer erg rustig op de weg.

We verlaten Wyoming en komen aan in South Dakota waar we al snel door de Black Hills rijden. In het voorbijgaan zien we ook nog het Crazy Horse Memorial, tenminste wat er nog maar van af is.  Dat is al jaren zo, het schijnt dat men eerst bezig is met fondsen werven voor men verder kan, echter dat schijnt niet echt te lukken.

Al snel naderen we Rapid City, deze keer van de zuidkant, en dan blijkt zo’n stad toch groter dan verwacht. Als we de auto uitgeladen hebben bij het hotel gaan we eerst eens inkopen doen want we raken uit voorraad.
Bij de Walmart supercenter blijken we niet de enige te zijn met dat idee. We staan dan ook gauw een kwartier te wachten bij een van de vele kassa’s voor we weer naar buiten kunnen.

Nou dat was even schrikken vanmorgen/vannacht.
We worden wakker van een snerpend geluid en het duurt even voor het tot me doordringt dat het brandalarm afgaat. Snel wat kleren aan en kijken wat er aan de hand is. Op de gang is het behoorlijk druk, maar iedereen gaat rustig naar buiten.

Bij de receptie krijg ik te horen dat er een airco op de 2e etage oververhit is geraakt.
Alles is onder controle, we kunnen binnen blijven. Inmiddels zijn natuurlijk wel de procedures opgestart dus daar komt de brandweer al aan.
We nemen een bak koffie en wat foto’s, wel apart om een keer mee te maken.

Na een controle op de 2e Floor ontfermd de brandweerman zich over het alarm en stopt eindelijk het snerpende geluid. Het is inmiddels 6 uur dus het heeft geen zin om terug naar bed te gaan. We gaan douchen en ontbijten en gaan op pad naar Fort Collins.
Dat wordt een tussenstop op weg naar Rapid City.
Omdat we zo vroeg zijn hebben we tijd om te shoppen in een mall. Er is gevraagd of we hier voor uggs willen kijken, want ondanks de duurdere dollar scheelt het behoorlijk wat met de prijs in Nederland.

We rijden door een mooi stuk van Colorado. Er zijn hier veel wintersportplaatsen, Aspen is wel de bekendste, en af en toe lijkt het wel of we in Zwitserland rijden. We klimmen weer omhoog over de Rocky Mountains en passeren de Vail Pass op 3249 meter.
We zoeken naar de Colorado Mall maar omdat we nu tegengesteld aan vorige keer rijden kunnen we die niet vinden.

Het is behoorlijk druk bij Denver, dus we besluiten niet de stad in te gaan maar door te rijden naar Fort Collins. Dit stuk weg geeft veel file en oponthoud, er wordt op diverse plaatsen aan de weg gewerkt. Uiteindelijk bereiken we het hotel, wat we besproken hebben via expedia voor maar € 57,-

We hebben een kamer geboekt bij het Hilton hotel inclusief cooked to order breakfast.
Dat is met recht een koopje, maar er blijkt iets niet helemaal goed gegaan te zijn met de reservering en daarna krijgen we de verkeerde magneetkaarten mee.
Het meisje aan de receptie zit er erg mee, maar uiteindelijk komt alles goed.
Wij kunnen er niet echt mee zitten. Het is weer een schitterend hotel van alle gemakken voorzien. Als we de spullen op de kamer gebracht hebben pakken we de auto en gaan Fort Collins verkennen.

Was de kamer al een verrassing, het complementaire hot breakfast is ook al opgewaardeerd. Als we aan kant zijn gaan we naar Arches NP en zoeken een deel van het park op waar we nog niet geweest zijn. Dat wordt Landscape Arche, maar daar aangekomen blijkt het vol te staan met auto’s.
Het is deze keer erg druk in Moab en we horen veel Frans praten om ons heen.
We parkeren de auto in de berm en gaan de trail naar de arche op.
Het is inmiddels bloedje heet dus dus we doen rustig aan.

Onderweg zien we een paar keer een hagedis met een blauwe staart, erg apart.
Ook valt het op dat er erg veel namen in het gesteente gekrast zijn, dat zag je een paar jaar geleden niet. Als we weer bijna op de parkeerplaats zijn zien we een kind in de stenen krassen en ik maak daar een opmerking over, verschrikt rent hij weg.
Zijn moeder loopt ernaast maar die zegt niets, dat is toch wel erg vreemd, zo ga je toch niet met beschermde natuur om.

We rijden nog wat uitzichtpunten af en gaan in de loop van de middag weer terug naar Moab. Het is misschien wel handig om even af te tanken, dan hoeven we dat morgen niet te doen. Als we bij een tankstation aankomen staat er op de pomp dat er 10 % ethanol is toegevoegd aan de benzine. Nu staat me er iets van bij dat dit in Frankrijk ook bij de pomp het geval is en de anwb waarschuwt om voorzichtig met deze brandstof te zijn.

We zoeken daarom een andere pomp op en bij de 4e pomp, een Shell, vinden we eindelijk normale unleaded. Voordeel is ook dat ik hier normaal met de creditkaart kan afreken aan de pomp. Als we weer in het hotel zijn komt er alweer een bus met toeristen aan.
Het blijken Nederlanders op een rondreis van Jan Doets.

Na het ontbijt rijden we verder naar het noorden.
De omgeving is hier erg mooi en gestaag klimmen we omhoog tot boven alweer 7000 ft. Nadat we de Highway 160 opgedraaid zijn wordt de bebouwing snel minder.
Hier wonen niet veel mensen. Wel komen we regelmatig een auto van de sheriff tegen in de berm dus we houden ons aan de snelheid.

Als we Kayenta bereiken valt het op dat zelfs de wolken hier roodgekleurd zijn.
Op de wegen ligt erg veel stof en men is druk bezig met veegwagens om het rode gruis op te ruimen. Het lijkt wel of we op het Corus terrein in IJmuiden rijden.
Bij Kayenta kiezen we voor de 163, een scenic byway, dus een blokje om maar dan wel toeristisch. We komen nu door Monument Valley en de omgeving is schitterend.

Als we bij Mexican Hatt besluiten een sanitaire stop in te plannen moeten we daar even de tijd voor nemen. De restrooms worden net schoongemaakt en de dame die deze taak op zich genomen heeft neemt daar de tijd voor.

Omdat er niet veel uitwijk mogelijkheden zijn besluiten we maar om te wachten.
Aan het eind van de middag komen we aan in Moab en checken in bij La Quinta.
Was dit motel vorige keer al boven verwachting, na een upgraden van de huisstijl is het nagenoeg perfect. Gelukkig hebben we gereserveerd want de tent zit vol.

Vandaag gaan we naar de Grand Canyon. Het is heerlijk weer, niet te heet en een windje. Wel oppassen met de zon dus goed insmeren.
Bij de poort staat al een aardige rij te wachten. We parkeren de auto bij het visitor-centre en gaan met de shuttlebus verder. Deze rijdt om het kwartier.

We nemen eerst de blauwe lijn naar Maswik Lodge en stappen dan over op de rode lijn naar Hermits Rest. Dit gedeelte van het park is niet toegangelijk met de auto.
We stappen bij Trailview overlook uit. Als we uitgekeken zijn stappen we weer op een bus naar het volgende punt. Wel handig en tussen verschillende uitzichtpunten lopen we gewoon dus we zien erg veel.

Wel begint het steeds harder te waaien, dus opletten dat de petjes niet wegwaaien.
Die zie je dan natuurlijk nooit meer terug, of je moet een paar dagen gaan hiken.
Op de terugweg stappen we uit bij het El Tovarhotel en gaan op het terras een kopje koffie drinken. Dat terras was geen goed idee, de koffie niet want die was niet te drinken naar onze normen.

Het schiet alweer aardig op dus we besluiten richting auto te gaan en nog even in Williams rond te lopen. We treffen het want als er nogal volk aan de kant van de weg staat besluiten we te wachten op wat er gebeuren gaat. Even later begint er een westernshowtje met veel schieten en humor. Na afloop kon je nog even met de mannen op de foto.

Als een van de cowboys hoort dat de dames uit Holland komen, merkt hij op dat er nog een stel uit Holland is. Die dragen ook die new wooden Shoes
Hij bedoeld hier namelijk de Birkenstock mee. En inderdaad, er worden 4 paar slippers geshowd maar de cowboy vind ze ridiculous.

Nadat we genoten hebben van een inbegrepen uitgebreid ontbijt bezoeken we het museum over de bouw van de dam. Dit museum is in het hotel, dat is wel handig.

Wat ons tijdens het ontbijt opviel was dat er een groep toeristen, op weg van Las Vegas naar de Hooverdam, binnenkwam in het restaurant en ze binnen 2 minuten een bord eten voor hun neus hadden staan. Omdat iedereen wat anders had kan het niet anders dan dat de chauffeur dit vooraf doorgebeld moet hebben. Over efficiëntie gesproken.
In het museum kan je ook nog stemmen op de naam Boulderdam of Hooverdam.
Deze kwestie ligt blijkbaar nog steeds gevoelig.

Toen de dam ontwikkeld werd zou de bouw bij Boulder plaatsvinden.
Het was beter om de dam 20 mijl verderop te bouwen dus waren er meningen die vonden dat de naam dan ook maar aangepast moest worden. Uiteindelijk werd het Boulderdam, maar enkele jaren later werd de naam veranderd in Hooverdam vernoemd, dus naar de president tijdens de bouw .

Het is een enorme prestatie tijdens de crisisjaren. Momenteel wordt een ander kunstwerk volbracht. Er is een viaduct gebouwd over de canyon. Tevens wordt de weg naar Kingman verdubbeld in aantal rijbanen. We bezichtigen de dam en vervolgen onze reis naar Williams. Bij Kingman maken we een stop bij de Walmart want de dames hebben zin in een manicure. Het is hier heel normaal dat de vrouwen regelmatig de nagels laten bewerken en aflakken, dus dat gaan de meisjes nu ook even uitproberen. Dat kan even  duren, dus ik ga me maar weer verbazen over het aanbod in deze megawinkel.

Als we weer verder rijden passeren we de 5000 ft hoogte en dalen dan weer af. Er staat hier heel veel grond te koop om een ranche te starten. We bereiken iets na 6 uur het
Motel 6  waar we 2 nachten zullen verblijven.

Los Angeles zit er alweer op. Het hotel is al een stuk rustiger op de maandagochtend.
Waarschijnlijk hebben er nogal wat feestgangers gelogeerd want het hele weekend zat het propvol. Nog even tanken en dan richting Nevada.
Bij het tanken probeer ik de postcode truc door een locale postcode in te toetsen.
Dat werkt niet en ook een 0 voor of achter de eigen postcode wordt niet geaccepteerd.

Volgens berichten op diverse usa fora zou het moeten werken, dus ik probeer het later nog eens. Toch maar naar binnen. Ik betaal $ 50,- omdat ik geen idee heb hoeveel gas ik nodig heb. Als ik klaar ben met tanken krijg ik een refund van ruim $16,- Dat bedrag wordt volgens de kassierweer terug gestort op mijn creditkaart. Nou dat gaan we meemaken.

Al snel wordt het verkeer rustiger en bereiken we grote hoogtes in temperatuur en elevation. De thermometer bereikt 104 graden F en we passeren de pas op 4720 Ft en dat zijn toch ruim 1400 meters en 40 graden celcius.

We rijden langs de westkant van Las Vegas naar het zuiden en bereiken even later Boulder City. Hier blijven in een authentiek hotel wat gebouwd is voor het management tijdens de bouw van de Boulderdam in de jaren 30. Later werd het een een hotel voor de rich and famous. Enkele beroemde gasten zijn Bette Davis, Howard Hughes en Boris Karloff. Na wat ups en downs is het nu een hotel met 40 kamers en je waant je in de oude tijd met het comfort van deze tijd.
Erg leuk gedaan en ik moet zeggen dat Boulder City zowiezo een leuk plaatsje is.
Wat ook opvalt is dat er niet gegokt kan worden, en dat voor Nevada!

Het is alweer zondag , wat gaat de tijd toch snel.
Gisteravond was er een feestje bij het zwembad, kompleet met band.
Gelukkig trokken ze om 22:00 de stekker eruit, dus we hebben wel kunnen slapen.
Els is snipverkouden dus we gaan vandaag even op zoek naar pillen en neusspray.
Zal wel door de airco komen. We houden het maar een beetje rustig vandaag.

Als we de auto geparkeerd hebben in Hollywood willen we naar de Paramount studio’s lopen maar al snel wordt de buurt “wat minder”
Omdat je het niet moet opzoeken draaien we om en lopen over Hollywood Blvd naar Grummann.

Het is behoorlijk druk en je moet echt wachten om een foto te kunnen maken.
Daarbij komt dat de zon erg fel schijnt dus als je verkeerd staat fotografeer je de eigen schaduw.

Even verderop bij de ster van Michael Jackson staan 2 look alikes, daarnaast staat een copy van Marilyn Monroe. Die krijgt totaal geen aandacht, terwijl het bij Jackson dringen is voor een foto.

We lopen weer terug en gaan naar het Hollywood museum, de opvolger van het Hollywood entertainment Studio.
Hier is een grote expositie over Marilyn Monroe, dus daar zal wel iets mee zijn dezer dagen, ik weet alleen niet wat . Dat zoeken we nog wel uit want de expositie maakt dat ook niet duidelijk.

Het is niet toegestaan om foto’s te maken en eigenlijk valt het museum wat tegen, dan was de interactieve voorloper toch een stuk aantrekkelijker.
Eigelijk wilde we nog een tour doen over Mulholland Drive, maar omdat er nogal wat smog hangt en het alweer aardig laat is rijden we door naar Fridays.
Daar scoren we eindelijk weer eens een hotfudged brownie met vanilla ice.

We sturen naar het hotel en komen daar tot de ontdekking dat het niet echt wil lukken met de website. Gelukkig hebben we thuis Bas paraat om eea te fixen, wij gaan slapen.

De zon staat alweer fel aan de horizon als we de auto nemen naar Malibu beach.
Het rijden in Amerika gaat eigenlijk vanzelf, je moet alleen je linkervoet uitschakelen en de borden een beetje volgen. Mocht je een keer te laat zijn dan wordt je er zo tussen gelaten. Als de highway overgaat in een 4-baans weg langs de Pacific oceaan gaan we richting Malibu.
Hier moeten de sterren een huisje aan het strand hebben en dat kunnen we ons wel voorstellen. Jan met de Pet zal hier niet snel iets kunnen betalen.
We parkeren de auto en gaan bij Starbucks op het terras zitten.
Dit is volgens de overlevering toch wel de plek zijn om een beroemdheid te treffen,
maar de enige bekende die ik zie staat voor me in de spiegel.

We laten het spotten voor wat het is en gaan downtown L.A.
Jennifer wil Staples Center zien, de zaal waar Michael Jackson aan het repeteren was voor zijn This Is It concerten.
Op de snelweg raken we in de file, waarbij we nog naast een grote begrafenisstoet rijden.
De stoet wordt begeleidt door 2 motor agenten en verbaasd zien we in de voorste limo de chauffeur en zijn bijrijder een broodje eten!
Maar ja het is voor hen natuurlijk gewoon een taxiritje.
We rijden nog wat door het centrum van L.A. en gaan dan richting Santa Monica.
Als we de bekende Hollywood letters op de heuvels zien staan, besluiten we deze even wat dichterbij te gaan bekijken. Dat valt nog niet mee.

De heuvel lijkt wel een berg zo stijl en de wegen zijn behoorlijk smal. We moeten zelfs nog een keer omdraaien omdat de weg dood loopt.
Uiteindelijk komen we redelijk dichtbij in Griffith Park en daar blijken meer mensen op dat idee gekomen te zijn. Als we weer terug gaan moet er regelmatig uitgeweken of achteruit gereden worden. De Mazda moet aan de bak vandaag en dat gaat hem goed af.