We vertrekken vandaag uit Fukuoka en gaan met de bus richting Miyajima eiland. Dit eiland is sinds 1996 cultureel erfgoed. Daarnaast zegt de folder dat de bekende Confuciaanse geleerde Shunsai Hayashi dit in 1643 als een van de drie mooiste plekken in Japan heeft benoemd. Dus dan moet dit wel wat zijn.

Aan het begin van de middag komen we aan met de ferry en hebben we al een mooi uitzicht op de O-torii Gate – een traditioneel Japanse poort wat tijdens vloed in het water staat.

Er zijn hier meerdere tempels te bezoeken en we gaan hiervan een deel af waaronder Itsukushima en Daishoin. Vooral Daishoin is erg mooi en bevat o.a. een gebouw met foto’s van een bezoek van de Dalai Lama.

Het is gedurende de dag bloedheet en door het vele trappen lopen stoppen we regelmatig even door op een bankje te gaan zitten. In het winkelstraatje is nog wel wat verkoeling te vinden door de air conditioning in alle winkeltjes. Het massa toerisme is hier goed vertegenwoordigd en dat merk je ook wel aan alle troep die hier verkocht wordt. Het meeste heeft totaal geen relatie met de tempels op dit eiland.

We doen aan het einde van de middag nog even een drankje bij een klein restaurantje dat dicht bij de ferry ligt en gaan daarna terug naar de bus.

’s Avonds rijden we naar Sandankyo waar we logeren in een ryokan. Dat is een traditioneel Japans gastenverblijf. Bij binnenkomst moeten we de schoenen uitdoen en ruilen voor slippers. Daarna mogen we naar onze kamers die in traditioneel Japanse stijl zijn uitgevoerd. Het uitzicht is echt geweldig vanuit onze kamer want we kijken uit op een bergrivier.

Voor het eten mogen we ons nog opfrissen in een traditioneel Japans bad. Vroeger waren dit seismische baden maar tegenwoordig is het gewoon warm kraanwater. Tijdens het eten krijgen we traditionele gerechten waaronder een vis die we zelf mogen ontleden. Dit gaat door de vis eerst plat te stampen met je stokjes, vervolgens weer naar zijn oorspronkelijke vorm te knijpen en daarna de staart en hoofd eraf te trekken. Met het hoofd komt dan ook gelijk de hele graat mee. Het smaakt in ieder geval erg goed.

Na het eten gaan we met een deel van de groep nog een kaartspelletje doen. Rond 12 uur gaan we slapen op de matrasjes die op de vloer liggen in onze kamer.

We worden op tijd wakker en vinden al snel de Starbucks waar we een lekker bakkie koffie doen en een ontbijtje. Om half tien gaan we weer naar het hotel en beginnen we een stadswandeling met de groep.

We zien zo veel van de stad waaronder een mooi ondergronds winkelcentrum.

Hier zit ook de Japanse versie van de Bijenkorf en we vergapen ons aan al het bijzondere eten wat hier ligt. Wat mij opvalt is dat er veel aandacht wordt besteed aan de presentatie van de gerechten. Hoe kleuriger hoe beter lijkt het ook wel.

We komen daarnaast ook bij een tempel waarbij men houten wenskaarten kan ophangen met een wens. Je ziet hier naast Japanse teksten ook Koreaanse, Chinese en zelfs Engelse.

Uiteindelijk mogen we onze eigen weg vervolgen en gaan we met Matthijs en Manda naar de Fukuoka Tower. Deze toren is 234 meter hoog en heeft een observatiedek op 123 meter. We hebben hier dus een mooi uitzicht over de stad met bijna 1,5 miljoen inwoners.

Beneden zien we een terrasje liggen bij een Spaans-achtig complex. Dit lijkt ons wel wat dus we gaan er heen en doen hier een biertje. Tegelijkertijd zien we een pasgetrouwd stelletje wat foto’s aan het maken is.

Naast de toren heb je ook een gebouw waarin Robosquare is gevestigd. Hier zien we allerlei verschillende soorten robots waaronder een zeehond die voor therapeutische doeleinden wordt gebruikt. Tevens krijgen we een presentatie van Aibo.

Rond etenstijd gaan we weer richting centrum en belanden we bij een traditioneel Japans restaurant. We bestellen wat van de kaart die volledig in het Japans is. Wanneer we vragen of een stukje vlees van een kip is moeten we ook daadwerkelijk een kip nadoen. Van sommige dingen weten we alsnog niet wat het is. Zo krijgen we ook wat balletjes aan een stokje. Jeff en Matthijs proberen dit en komen erachter dat dit niet gelijk is aan de gehaktballetjes thuis. Jeff omschrijft het als zeer taai en dat het ook flink kraakt in je mond. Hij vindt het zo smerig dat hij het na een tijdje uitspuugt. Matthijs heeft dit niet door en kauwt gewoon met flinke tegenzin door. Na een paar slokken bier weet hij het weg te werken.

Hierna bezoeken we een arcadehal waar je o.a. op digitale paarden kunt wedden. Er lopen hier ook wat Japanners in pak rond die waarschijnlijk even stoom afblazen na een lange werkdag.

Een paar straten verderop vinden we een appartementencomplex met alleen maar barretjes en clubs. Zo belanden we op de achtste verdieping in The Dark Room wat een smerig rock café is. We doen hier maar 1 drankje en gaan al snel door naar de volgende bar genaamd Xamaica. Deze tent wordt gerund door een grote Jamaicaan met rasta haar en heeft zelfs een geïmproviseerd terrasje op het balkon. We kunnen zo onder het genot van een Japans biertje naar het nachtleven onder ons kijken.

Om half 11 breien we er een eind aan en gaan we richting ons hotel. We pinnen nog wat geld bij de lokale 7-eleven omdat dat de komende dagen waarschijnlijk niet mogelijk is en gaan dan slapen.

Half 11 stipt staat onze Schiphol taxi Jennifer voor de deur en gaan we Jeff ophalen. Het is lekker rustig op de weg dus we zijn ruim op tijd op Schiphol. Op het forum van Shoestring (onze reisorganisatie) hadden een paar mensen afgesproken bij het meetingpoint, maar na een kwartiertje wachten besluiten we maar richting de incheckbalie te gaan. Onze vlucht gaat pas om 2 uur dus we hebben hierdoor nog wat tijd te doden achter de douane. Bij het inchecken mogen we als Nederlander zijnde door een soort sluisje waarbij we onze paspoort in kunnen scannen en door middel van gezichtsherkenning wordt gekeken of we het wel echt zijn. Weer een stukje proces geautomatiseerd op Schiphol. Rond 2 uur kiezen we het luchtruim en zijn we op weg naar Hong Kong. We vliegen met Cathay Pacific en 1 vande voordelen hiervan blijkt een stopcontact te zijn. Jeff is dus dolgelukkig dat hij nu de hele vlucht met zijn MacBook Air kan spelen.

In Hong Kong aangekomen (het is dan half 7 ’s ochtends lokale tijd) hebben we ongeveer 4 uur de tijd voordat we weer verder vliegen naar het Japanse stadje Fukuoka. We besluiten deze tijd nuttig door te brengen door aan een bar te gaan zitten en bier te drinken. De tijd gaat hierdoor verbazingwekkend snel.

Een paar uur later kiezen we dus weer het luchtruim, en dit keer met de maatschappij DragonAir. Ik zit nog maar net of de stewardess komt langs met een vragenlijst van ruim 10 pagina’s waarbij ik de dienstverlening aan boord moet beoordelen. Op sommige momenten lijkt het wel een examen en door de jetlag vul ik sommige vragen verkeerd in waardoor het een beetje een zooitje wordt. De twee gratis vliegtickets die je hiermee zou kunnen winnen zijnerzijds waarschijnlijk niet aan mij besteed.

Rond drie uur ’s middags landen we op Fukuoka. Bij de bagageband ontmoeten we onze groep en stellen we ons voor. Wat ons gelijk opvalt aan de Japanners is hoe netjes ze zijn. Er is namelijk een rode streep geschilderd rondom de bagageband waarachter je moet wachten totdat je koffer voorbijkomt en iedereen doet dat ook netjes. Dit in tegenstelling tot Nederland waarbij iedereen zich zowat op de band werpt.

Voorbij de douane ontmoeten we onze reisbegeleider Ben Steenkist. Samen met hem gaan we richting ons hotel in het centrum van de stad. We doen dit met de metro. Het systeem hier is, als je het uiteindelijk doorhebt, erg simpel. Je ziet op de muur een kaart van het metronetwerk en alle stations waar je naartoe kan. Bij elk station staan twee bedragen. Een is voor volwassenen en de ander is voor kinderen. Dit is dus het bedrag wat je in een automaat moet gooien om een kaartje te krijgen waarmee je naar dat station kan reizen. Het is ook mogelijk om een dagkaart te nemen maar dat loont hier voor ons nog niet. Misschien dat we dat in Tokio gaan doen.

Uiteindelijk komen we aan in ons hotel en mogen we naar onze kamer. Nog voordat ik de kamer bereik heb ik al mijn hoofd flink gestoten. Na de lift zit een verlaging in het plafond die ik niet had opgemerkt. Ook de deur van onze kamer is een stuk kleiner dan ik in Nederland gewend ben, naar schatting 1 meter 90 wat 6 centimeter te kort is voor Bas. De bedden zijn gelukkig wel naar westerse maatstaven gemaakt en ik kan gewoon gestrekt liggen. Wat nog meer opvalt is de futuristische wc die we hebben. Deze heeft een paneel met allerlei knopjes waarmee je de bril kan laten verwarmen en de sproeinstallatie kan activeren. Het is een hygiënisch volkje.

’s Avonds eten we met de groep bij een curry restaurant. Niet echt traditioneel Japans maar wel handig omdat we met zoveel mensen zijn. Hierna doen we nog een korte wandeling door het centrum en gaan we weer terug naar het hotel om te tukken.