Half 11 stipt staat onze Schiphol taxi Jennifer voor de deur en gaan we Jeff ophalen. Het is lekker rustig op de weg dus we zijn ruim op tijd op Schiphol. Op het forum van Shoestring (onze reisorganisatie) hadden een paar mensen afgesproken bij het meetingpoint, maar na een kwartiertje wachten besluiten we maar richting de incheckbalie te gaan. Onze vlucht gaat pas om 2 uur dus we hebben hierdoor nog wat tijd te doden achter de douane. Bij het inchecken mogen we als Nederlander zijnde door een soort sluisje waarbij we onze paspoort in kunnen scannen en door middel van gezichtsherkenning wordt gekeken of we het wel echt zijn. Weer een stukje proces geautomatiseerd op Schiphol. Rond 2 uur kiezen we het luchtruim en zijn we op weg naar Hong Kong. We vliegen met Cathay Pacific en 1 vande voordelen hiervan blijkt een stopcontact te zijn. Jeff is dus dolgelukkig dat hij nu de hele vlucht met zijn MacBook Air kan spelen.
In Hong Kong aangekomen (het is dan half 7 ’s ochtends lokale tijd) hebben we ongeveer 4 uur de tijd voordat we weer verder vliegen naar het Japanse stadje Fukuoka. We besluiten deze tijd nuttig door te brengen door aan een bar te gaan zitten en bier te drinken. De tijd gaat hierdoor verbazingwekkend snel.
Een paar uur later kiezen we dus weer het luchtruim, en dit keer met de maatschappij DragonAir. Ik zit nog maar net of de stewardess komt langs met een vragenlijst van ruim 10 pagina’s waarbij ik de dienstverlening aan boord moet beoordelen. Op sommige momenten lijkt het wel een examen en door de jetlag vul ik sommige vragen verkeerd in waardoor het een beetje een zooitje wordt. De twee gratis vliegtickets die je hiermee zou kunnen winnen zijnerzijds waarschijnlijk niet aan mij besteed.
Rond drie uur ’s middags landen we op Fukuoka. Bij de bagageband ontmoeten we onze groep en stellen we ons voor. Wat ons gelijk opvalt aan de Japanners is hoe netjes ze zijn. Er is namelijk een rode streep geschilderd rondom de bagageband waarachter je moet wachten totdat je koffer voorbijkomt en iedereen doet dat ook netjes. Dit in tegenstelling tot Nederland waarbij iedereen zich zowat op de band werpt.
Voorbij de douane ontmoeten we onze reisbegeleider Ben Steenkist. Samen met hem gaan we richting ons hotel in het centrum van de stad. We doen dit met de metro. Het systeem hier is, als je het uiteindelijk doorhebt, erg simpel. Je ziet op de muur een kaart van het metronetwerk en alle stations waar je naartoe kan. Bij elk station staan twee bedragen. Een is voor volwassenen en de ander is voor kinderen. Dit is dus het bedrag wat je in een automaat moet gooien om een kaartje te krijgen waarmee je naar dat station kan reizen. Het is ook mogelijk om een dagkaart te nemen maar dat loont hier voor ons nog niet. Misschien dat we dat in Tokio gaan doen.
Uiteindelijk komen we aan in ons hotel en mogen we naar onze kamer. Nog voordat ik de kamer bereik heb ik al mijn hoofd flink gestoten. Na de lift zit een verlaging in het plafond die ik niet had opgemerkt. Ook de deur van onze kamer is een stuk kleiner dan ik in Nederland gewend ben, naar schatting 1 meter 90 wat 6 centimeter te kort is voor Bas. De bedden zijn gelukkig wel naar westerse maatstaven gemaakt en ik kan gewoon gestrekt liggen. Wat nog meer opvalt is de futuristische wc die we hebben. Deze heeft een paneel met allerlei knopjes waarmee je de bril kan laten verwarmen en de sproeinstallatie kan activeren. Het is een hygiënisch volkje.
’s Avonds eten we met de groep bij een curry restaurant. Niet echt traditioneel Japans maar wel handig omdat we met zoveel mensen zijn. Hierna doen we nog een korte wandeling door het centrum en gaan we weer terug naar het hotel om te tukken.