Vandaag gaan we naar de Snowy Mountains – het Australische equivalent van de Alpen. In tegenstelling tot de parken in Victoria vragen ze hier wel geld voor entree. Barend zit achter het stuur en laat per ongeluk wat geld vallen wanneer hij het wil geven aan de mevrouw in het hokje. Deze mevrouw kijkt hem maar verwonderlijk aan en zegt nog met een glimlach “It isn’t even a windy day!” terwijl hij de auto uitstapt en het geld opraapt. In ruil voor het geld krijgen we een toegangspas en een toeristenkrantje met een kaart van de omgeving.

We hebben maar een dag hier en besluiten de omgeving van Charlotte Pass te verkennen. Onderweg zien we verschillende bergdorpjes die duidelijk zijn ingericht voor het wintersport seizoen. Zo zien we wat verlaten sneeuwscooters en chaletjes met namen uit de Alpengebieden zoals Eiger en Salzburg.

Het is hier nu al een langere tijd lente, maar toch is er op sommige vlaktes wat sneeuw te bespeuren. Het lukt ons zelfs om wat sneeuwballen te gooien terwijl de temperatuur nog wel aangenaam aanvoelt.

De omgeving zelf ziet er mooi uit met bergen waarvan de toppen nog in sneeuw zijn bedekt. We hebben ook een goed uitzicht op Mount Kosciusco wat met zijn 2228 meter de hoogste berg is van Australie. Het is ook een van de weinige plekken ter wereld waar je de top van de hoogste berg gemakkelijk kunt beklimmen. Deze wandelroute is echter wel 20 kilometer lang dus we besluiten alleen maar het eerste gedeelte te doen.

’s Middags doen we de Porcupine Track wat een wandeling van vijf kilometer is. Dit blijkt tot nu toe wel een van de zwaardere wandelingen te zijn want het pad is niet altijd even goed te bewandelen en ik sta geregeld met mijn poten in de modder. Tevens blijk ik bij het uitzichtspunt op een nest met mieren te staan die al op mijn broekspijpen lopen voordat ik het doorheb. Ik heb het dus weer even gehad met de natuur en ben ergens wel blij dat we de komende dagen in de Australische hoofdstad zullen spenderen.