Elk nadeel heeft zijn voordeel. Door de afgsloten tunnel moeten we een flink stuk omrijden maar we komen nu in een deel van Noorwegen dat we anders niet gezien zouden hebben.
We verlaten Geiranger aan de zuidkant en gaan via de toeristische route 63 naar het zuiden.
Al snel klimmen we tot grote hoogte.
De bergen zijn hier wel minder hoog dan in de Alpen, maar het stijgingspercentage lijkt hier wel groter te zijn.
We maken nog een foto van het dal en toeren over de eerste van de paar bergpassen van vandaag. De afstand in kilometers valt best mee maar omdat je hier niet echt snel rijdt is de reistijd flink.
Als we na de zoveelste tunnel opmerken dat we hier veel minder met motorrijders te maken hebben dan in Oostenrijk, komt er een recht op onze motorkap af scheuren.
Groot licht aan en in de ankers, dat was wel even schrikken.
Je hebt er ook wel malloten tussen zitten.Dat de reistijd zolang is komt voornamelijk omdat je de contouren van de fjorden volgt. Je rijdt als het ware om het fjord heen. Dat levert wel veel mooie plaatjes op dus daar hebben we geen problemen mee. We stoppen bij een van de vele picknickplaatsen langs een fjord. Omdat Els een sanitaire stop moet maken en de toiletten op slot zijn gaat ze naar een hotel aan de overkant. Dat blijkt afgehuurd te zijn door de immigratiedienst.
Als ze binnenkomt schrikt ze niet alleen van de knoflookdamp, maar vooral van heel veel mannen die naar haar zitten te staren. Geen goed idee besluit ze, we zoeken wel wat anders. Langs het Jostedalsbreen NP en over diverse wegen welke die naam eigenlijk niet mogen hebben komen we aan bij Dragsvik. Hier nemen we de ferry over het grootste fjord van Noorwegen, het Sognefjord, naar Vagsnes.
Daarna is het nog anderhalf uur rijden naar ons appartement in Voss.
Dat is even lastig te vinden want Tom stuurt ons elke keer een doodlopende weg in.
Zo zie je maar dat je altijd een papieren kaart bij de hand moet hebben.
Uiteindelijk bereiken we onze laatste locatie, een appartement in het nummero uno skigebied van dit land. Er komen nogal wat sporters uit dit gebied.
Binnen gekomen blijkt dit weer een ouderwets ruim en luxe appartement te zijn.
Er staat zelfs een wasmachine en ook het interrnet werkt hier weer naar behoren.
We gaan ons hier wel vermaken.

Als we opstaan valt het nog mee, maar na het ontbijt komt het water met bakken naar beneden.
We besluiten een hangdag te nemen vandaag.
Aan het begin van de middag wordt het wat droger en gaan we even naar het dorp. Jennifer heeft andere pijnstillers tegen de kiespijn nodig en de bril van Els moet afgesteld worden.
Voss is niet zo groot en moet het vooral hebben van de natuur er om heen.
Gelukkig hebben we de plu mee want het begint al snel weer te plensen.
We houd Voss voor gezien en gaan terug naar het appartement, lekker lezen.
Tijdens het eten ’s avonds zitten we ineens zonder stroom, maar in de meterkast zie ik geen oorzaak. Het blijkt een lokaal probleem te zijn en duurt gelukkig maar 40 minuten.

Als je zo een tijdje door Noorwegen rijdt vallen je een paar zaken op.
Bijvoorbeeld dat de rijbanen van tweebaanswegen gescheiden worden door een strook geribbeld asfalt in het midden. Mocht je in slaap sukkelen, niet denkbeeldig bij 50 km/h, dan zorgen deze ribbels er voor dat je weer oplet.
Ook zien we steeds kleine vogels opspringen uit de berm en vlak voor de auto langsvliegen, echte thrill seekers. Ook kom je regelmatig een bombstation, een tolpoort tegen. Dat gaat allemaal automatisch, de eerste nkr 300 zijn al afgeschreven.
Er wordt ook gewaarschuwd dat je een flitspalen nadert, dat is wel handig, hoewel Tom ze ook allemaal goed had tot nu toe. Trouwens het heeft geen zin om hard te rijden, want dan zie je niets van de omgeving, mocht het uberhaubt al mogelijk zijn om te hard te rijden.
En zo bereiken we vandaag Bergen aan de kust, de tweede stad van het land met ruim 250.000 inwoners.
We parkeren in een garage bij het station en lopen het centrum in.
Bergen is gebouwd tegen een berg en als eerste gaan we dan ook met een treintje naar Floyen, een uitzichtpunt over de stad.
We zijn net op tijd voor de foto’s want inmiddels is het weer gaan regenen en trekt alles dicht. We pakken de Floibanen weer naar beneden en gaan op zoek naar een bakkie koffie.
Beneden gekomen gaan we richting Bryggen. Ook al een stukje Noorwegen op de Unesco erfgoedlijst. Bryggen heette vroeger Tyskebryggen, maar na ww2 was alles wat met Duitsland te maken had niet meer gewenst. De naam werd daarop gewijzigd in Bryggen. Het stamt uit de Hanzetijd. Bergen was toen door de handel met het buitenland de belangrijkste stad van Noorwegen. Het is een verzameling houten gebouwen uit 1343 en is al meerdere malen door brand verwoest. Altijd werd het weer in originele staat hersteld. In de stad is het al gezellig druk en ondanks de regen zijn de terrassen redelijk gevuld.
Alles is dan ook overdekt en er worden plaids verstrekt voor als je het koud zou hebben.
Er wordt veel geadverteerd met live Engels voetbal op tv.
Aansluitend bezoeken we de markt waar uiteraard veel vis te koop is. Als Jennifers paraplu het ook nog begeeft door het slechte weer gaan we weer richting auto.

We herkennen niet veel meer van Norheimsund.
Dat kan liggen aan ons geheugen of aan het feit dat het stadje erg gegroeid is.
Wij gaan voor de laatste optie. In 1980 had je een kleine supermarkt, nu zien we in het centrum al 3 supermarkten. Het eerste deel van de trip langs het Hardangerfjord ging af en toe over erg smalle wegen met zeer veel watervallen. Dat was wel spectaculair om te rijden. Vlak buiten Norheimsund ligt de Steinsdallsfossen waterval. Daar kan je achterlangs lopen. Inmiddels worden de wegen wat breder en rijden we via Hordaland verder over RW7 naar de kruising met de E16.
Daar buigen we weer af richting Voss. We doen eerst nog een vergeten boodschap bij de Kiwi maar daar is op zondag slechts een klein stukje van de winkel open.
Maandag gaat hij om 7 uur de hele winkel weer open dus dan kopen we wel brood.
Morgenochtend pakken voor de laatste keer alles in en gaan we naar Oslo.

Als we richting Oslo gaan over RW7 en in een lange tunnel rijden zien we blauw licht opdoemen.
Ook zien we op een verkeersbord dat we voor Oslo rechtsaf moeten.
Blijkt dat de Noren een grote rotonde in de tunnel gebouwd hebben!
Later wordt me duidelijk dat de rotonde een diameter van 55 mtr heeft.
Als we rechtsaf slaan schijnt er licht aan het eind van de tunnel.
We rijden vanuit de tunnel direct over de spiksplinternieuwe Hardanger Bridge.
Deze brug is pas 2 dagen open voor verkeer. Hij lijkt wat op de Golden Gate bridge, maar is iets langer en gewoon grijs. De pilaren waar de constructie aan hangt hebben een hoogte van 193 mtr.
De brug is 1380 mtr lang en hangt 55 mtr boven het fjord.
Aan de overzijde van de brug duiken we weer een berg in en herhaalt het rotonde fenomeen zich.
Respect voor de Noorse wegenbouwers, knap staaltje werk afgeleverd.
Een uurtje later verlaten we het fjorden gebied en bereiken we de Hardangervida.
Via Geilo gaan we daarna afzakken naar ons hotel in Oslo.
Om 16:25 checken we in, brengen de bagage naar de kamer en gaan aan de overkant met de metro naar het centrum.
Er staan nogal wat gebouwen in de steigers, en het valt op dat alles afgeschermd wordt met grote zeilen met daarop een foto hoe het gaat worden.
We zien uiteraard het beroemde stadhuis en het Nobelprijs Centrum.
We flaneren wat door Akerbrygge, the place to be in Oslo.
Het zijn hoofdzakelijk restaurants en voor de maandag zitten ze behoorlijk vol.
Jennifer heeft eindelijk de eerste Starbucks in de vakantie ontdekt dus we ontkomen niet aan een bezoek.

Het Radisson Blu in Oslo was weer een toppertje.
We doen lekker rustig aan en na het ontbijt gaan we richting terminal.
Omdat Tom moeite heeft om verbinding te krijgen rijden we een afslag te ver.
Als de route herberekend wordt vervolgen we onze weg dwars door Oslo en niet via de ring zoals gepland was.
Ook wel leuk om een keer te zien. Bij de Terminal staan al aardig wat auto’s te wachten maar het is niet zo druk als in Kiel. We hebben weer een hut op dek 10 en we hebben de locatie van de auto maar opgeschreven deze keer.
Al snel hebben we het Fjord verlaten en steekt de wind op. De zee is wel ruwer deze keer.
We krijgen trek en gaan op zoek naar de American Diner op dek 13, die blijkt om 18:00 gesloten te zijn omdat er vrijwel niemand op het dek kwam.
Er zijn genoeg mogelijkheden dus we gaan op zoek naar wat anders.
De dames gaan nog naar een soort musical show in het theater, ik ga aan het dek zitten.
Als we de volgende ochtend de hut verlaten om te gaan ontbijten waggelt er een Noor door de gang die duidelijk te diep in het glaasje heeft gekeken en zijn bed nog niet gezien heeft.
Gelukkig zijn wij uitgerust en kunnen we de thuisreis aanvangen.
Wat dan opvalt zijn de rechte wegen en de snelheid waarmee we rijden.
Thuisgekomen kijken we terug op een mooie vakantie in een prachtig land.