Vandaag al om 5:15 op gestaan, want we moeten naar JFK. We moesten lang wachten op de metro (half uur) die gelukkig airco heeft want op de stations is het erg warm. De shuttlebus komt gelukkig gelijk aan als we uitstappen dus dat loopt gesmeerd.

Ruim op tijd checken we in. We hebben dus nog even tijd om te mailen want er staan gratis internet terminals opgesteld.

Wegkomen op JFK duurt wat langer gezien de file van vliegtuigen. De captain laat weten dat dit niets uitmaakt voor onze geplande aankomsttijd: 12:10 local time in San Francisco.

Na het opstijgen krijgen we het ontbijt. De purser verdient waarschijnlijk bij als een stand up comedian gezien zijn mededelingen via de intercom. Tijdens de vlucht valt de verzorging tegen want de stewardessen komen maar een keer langs. Dat zijn we niet gewend van United Airlines.

We komen aan om 12:00 local time te San Francisco en, alweer verenigd met onze bagage (even afkloppen), blijkt dat we het beste met de taxi naar ons motel kunnen gaan ($38). Er is wat verwarring over het adres bij de taxi chauffeur, want Lombard Street en Fishermans Warf liggen nogal uit elkaar. Maar we komen toch goed aan bij het hotel.

De kamer is uitstekend. Airco, magnetron, koelkast en zelfs een videorecorder zodat Bas gelijk zijn AI tape kan uitproberen. We pakken uit en gaan gelijk naar Fishermans Warf om tickets voor Alcatraz te bestellen. Dat blijkt niet mogelijk, want ze zijn al bezig met de kaarten voor vrijdag. We balen behoorlijk.

Maar, we komen er achter dat er touroperators zijn die pakken tegelijk opkopen en duurder doorverkopen.We hadden toch beter via internet kunnen reserveren. Na enige twijfel besluiten we toch maar om voor morgen een tour te boeken, kosten $35 per persoon, tegen de normale prijs van $13,50, maar we krijgen er nu een stadswandeling door Chinatown bij.

Bij de kabeltram staat een rij van ongeveer een uur, dus dat is ook alweer een tegenvaller.
We gaan lopend naar het centrum wat behoorlijk klimmen is met de hellingen van rond de 28%. We belanden in een duistere buurt met veel zwervers en daardoor voelen we ons minder op ons gemak. Niet zonder reden, want de volgende dag zien we op TV dat er daar een overvaller is neergeschoten door de politie.

Door het vele lopen op steile hellingen krijgen we al gauw dorst. Als we wat willen drinken zien we overal borden dat mensen onder de 21 jaar niet naar binnen mogen.

We besluiten ons dom te houden en stappen ergens naar binnen. Als we aan de bar gaan zitten wordt gelijk aan Bas gevraagd of hij zich wil legitimeren en kunnen we opstappen. Het zit vandaag niet mee.
Nog even een mall bezocht met roltrappen die in een bocht lopen, en via Chinatown terug naar het motel.
Het valt ons ook gelijk op dat McDonalds bijna nergens te zien is.

Vlakbij het motel zien we Mel’s Drive Inn, die bekend is geworden door de film American Graffiti.
We stappen binnen en bestellen een heerlijk maal met BIER. Als dessert besluiten we de chocolade cake te bestellen, waarop de ober zijn wenkbrauwen fronst en op verbaasde toon onze bestelling noteert.

Na afleveren van de borden blijkt waarom. Het zijn gigantische stukken.
Hij gokt erop dat we het niet op krijgen waarop wij besluiten het tegendeel te bewijzen. We blijven Hollanders. Bij een 24 uurs winkel wat waspoeder en melk gekocht, en weer blijkt er geen bier te koop te zijn.
Via een tankstation bediende komen we erachten dat we bij een liquor store moeten zijn die een paar blokken verderop ligt. Die is gelukkig ’s avonds ook open, dus we gaan even langs voor een six pack.
Na het douchen op bed lekker een blikje genomen en om 10:30 gaan slapen (onze biologische klok lag nog op 1:30AM).
Thuis komen ze er alweer bijna uit.

Heerlijk geslapen. Bij de receptie gratis continental ontbijt. Dit blijkt koffie met een soort koffiebroodje te zijn. Dat is wel lekker, maar hier kunnen we niet de hele dag op lopen.
Op naar Mel’s om weer zo’n overheerlijk Amerikaans ontbijt te nuttigen.We lopen daarna langs de baai richting Fishermans Warf. Onderweg komen we langs een supermarkt (Safeway) en regelen we een klantenkaart waardoor we weer wat geld kunnen besparen. Batterijen waren hierdoor toch $2 goedkoper.

We lopen over pier 39. Erg toeristisch, maar gezien de drukte vinden veel mensen dit niet erg.
Om 12.45 vertrekt de ferry naar Alcatraz.
Bij aankomst op het eiland vertelt een gids ,een ranger, over de geschiedenis van deze ex gevangenis.
Video gekeken, audiotour gedaan, erg aan te bevelen.

Bij terugkomst op de vaste wal blijkt de zon ongemerkt zijn werk te doen.Door de wind merk je er niet veel van, maar ongemerkt verbrand je toch als je niet oppast.

We hebben mazzel en kunnen gelijk met de tram mee, richting union square…tenminste, dat dachten we.
Als we een kaartje gekocht hebben en instappen, kunnen we er na de eerste bocht, ongeveer 100 meter verder, alweer uit. Eindpunt, had mevrouw de bestuurder dat niet even kunnen zeggen.
We stappen over op de voorste tram in de rij en vertrekken 10 minuten later alsnog.

Aangekomen in het centrum merken we op dat we vlak bij Alamo zitten, waar we onze huurauto verderop in de week gaan ophalen.
We besluiten een kijkje te nemen, wat door de aanwezige werknemer op prijs wordt gesteld, want we krijgen gelijk een rondleiding door het bedrijf, waarbij hij enkele full size modellen aanwijst. We verlaten de garage en lopen richting Chinatown, nu wat centraler dan afgelopen maandag, dus via de toegangspoort de wijk in.

Dat blijkt een goed idee te zijn want we lopen een stuk gezelliger zo.
Wat gegeten bij een chinese mcDonalds. Milkshakes medium size, zo groot dat Bas hem eerst nog meeneemt, maar later toch maar weg gooit. Hij kan hem niet meer op.

Vervolgens zijn we omgekeerd en weer teruggelopen naar Union Square om vandaar met de kabeltram weer terug naar de werf te gaan. Een hele belevenis, wij zaten bij de “remmer” en Peter ging op de trede aan de tram hangen. Daarna weer lopend terug naar het motel en daar nog even de was gedaan. Iets teveel waspoeder gebruikt. Diverse malen gespoeld maar het blijft schuimen. Dat lossen we morgen wel op, geen zin meer. Bas slaapt al een tijdje. Wij gaan ook plat om 23.30.

Na een bak koffie eerst op weg naar een wasserette. De was van gisteravond in de automaat gedaan en zonder toevoeging van waspoeder schuimt alles er vrolijk op los.

Daarna alles in de droger gestopt en wachten, onderwijl er achter komend dat ik een zakje met wasgoed in het hotel in New York heb laten liggen.
Toch even beter opletten anders ben ik wel erg snel door mijn verschoningen
Na het ontbijt op weg naar de Golden Gate Bridge.
De afstanden zijn hier toch wel wat anders dan we gewend zijn, want het is een lange wandeling.Elke keer denk je dat er bent maar het is een behoorlijke wandeling.De brug zelf is bijna 3 kilometer lang. De brug over lopen duurt 30 minuten! En dan moet je ook weer terug.
Vervolgens maar weer eens uitrusten met een bak koffie.

Het geplande museum,in het park bij de brug lijkt erg op het Nint in Amsterdam en het wemelt er van de scholieren. We besluiten dit te laten schieten en gaan naar een supermarkt waar we een six pack, een zak chips en biernootjes kopen alvorens naar het hotel te gaan.

Na wat kaarten naar huis geschreven te hebben en een film op tv gezien te hebben gaan we naar een pizzeria genaamd “Pizza Uno”. Dit leek van buiten een leuke tent, maar het is binnen erg rommelig. Er draaien drie soorten muziek door elkaar en de bediening is erg slecht.
De pizza van Peter kan twee keer terug.De eerste keer was hij niet gaar en de tweede keer aangebrand. De manager wordt erbij gehaald en biedt een nieuwe pizza of een gratis dessert aan. Omdat wij ons eten al bijna op hebben laten we het er maar bij zitten.De fooi hebben we deze keer in de knip gehouden.

Terug in het hotel even het schrijfwerk bijwerken en op tijd slapen. Van al dat lopen de afgelopen week zijn we toch wel moe geworden.

Na een bak koffie samen met Bas de auto op gaan halen.
We zijn voorbereid, want bij Alamo proberen ze je altijd een extra verzekering en/of een upgrade aan te smeren. We hebben een stel voor ons om een auto op te halen, dus we weten precies wat de man achter de balie ons gaat vragen. Als we aan de beurt zijn trappen we nergens in en na ondertekening van het contract krijgen we de sleutels van een champagnekleurige Buick Century. Het is wel even wennen want er piept van alles en op het dashboard knipperen veel lampjes wanneer de auto wordt gestart.

Nadat Theo eerst een paar keer per abuis met links geremd heeft (het is een automaat) en op de steile hellingen iets teveel gas geeft, waardoor we met gierende banden optrekken, krijgt hij het op een gegeven moment toch onder de knie. Het is wel gaaf om die heuvels eens een keer met de auto te nemen.

We gaan op weg naar het motel waar we Peter en onze bagage ophalen.
Vervolgens na het ontbijt nog even geshopt bij de Safeway en we gaan dan rijden richting de Bay Bridge. Het wordt al snel rustiger op de weg en we kunnen alle knopjes van de auto uitproberen.

Bas zit prima achterin en besluit daar de rest van de reis te blijven zitten.
Na een rit van ongeveer 3 uur komen we bij Yosemite National Park. Dit is het oudste nationale park van de USA.
De natuur is werkelijk schitterend. Na een rit door steeds woester wordende natuur komen we aan bij de beroemde Half Dome en de waterval.

De waterval is wel erg uitgedund, maar dat komt door het jaargetijde waar we nu mee te maken hebben.
Bij het meer maken we een wandeling. Het is erg druk met bezoekers en er zijn heel veel campers. Veel mensen kamperen hier ook een paar dagen. Wij niet want dat laat ons programma niet toe.
We rijden verder in westelijke richting en komen via de Tioga pas, die we niet zo spectaculair vinden als verteld wordt, bij een van de uitgangen van het park.
We picknicken op een parking en komen na een korte rit aan in Mammoth Lakes waar we in checken bij het plaatselijke motel 6.
Bij de receptie staat een groep “oudere dames” uit Florida.
Er is een jazz festival in de stad en door een foutje is hun reservering gecanceld.

We raken aan de praat en een van de dames stelt voor om maar bij ons op de kamer te overnachten.
Een andere dame zegt daarop: “pas maar op want ze komen uit Holland en daar zijn ze erg vrij!”
Wij zien het ook niet zo zitten en gaan nog even naar de plaatselijke supermarkt om een piepschuimen koelbox aan te schaffen.

Als we hem vullen met ijs denkt Theo dat er nog wel een fles Coke bij past en we kunnen weer op zoek naar een nieuwe koelbox, want deze is dus gescheurd.
Nog even een biertje, de administratie bijwerken en dan naar bed want om 5.45 loopt de wekker af.
Het plan is om na het ontbijt gelijk te vertrekken en via de woestijn en area 51 naar Las Vegas door te rijden.

We staan nog vroeger op dan gepland, want toen ik gisteravond de tijd vroeg aan Bas zei hij 9.13 en ik verstond 9.30. Het is nu 6.00 en iedereen staat gedouched klaar.
Dat was wel even schrikken, want door de hoogte hier knalt de roller uit mijn deodorantfles (overdruk) Bas ligt in een deuk maar even later overkomt hem hetzelfde.
Het restaurant aan de overkant gaat pas over een half uur open, dus we pakken de spullen in en gaan met de auto naar een restaurant aan het begin van Mammoth Lake, wat om deze tijd wel al open is. Na de eerste keer tanken op weg naar Las Vegas.
We rijden over de Extraterrestrial highway richting Rachel.
Daar gaan we binnen bij de Little Ale Inn, waar de eigenaar de hype rond de ufo’s en area 51 behoorlijk te gelde maakt.
Het restaurant lijkt meer op een souvenierswinkel, maar dan wel op een leuke manier.
We bestellen alle 3 een Alien Burger, en rijden na het eten verder richting Las Vegas.
Om 16.00 verlaten we in verband met een file de snelweg bij Las Vegas Noord.
Ik dacht binnendoor sneller te kunnen doorrijden, maar er zijn meer mensen op dat idee gekomen. Het is weekend en dan wordt het altijd erg druk in de stad.
Omdat we behoorlijk wat mijlen gereden hebben eerst maar even de file uit om te tanken.
Een gallon kost $1.50, dat is omgerekend iets meer dan 1 gulden de liter.
Dat is nog eens voordelig tanken.

Peter moet wel eerst met credit card en legitimatie naar binnen voor de pomp wordt vrijgegeven. Dit blijkt in verband met eventuele diefstal van de creditkaart te zijn.
Om 17.00 komen we aan bij het motel aan de Tropicana Avenue maar daar blijkt onze reservering niet bekend te zijn bij de receptie.

We hadden gereserveerd via internet, maar later tijdens de reis bleken er meer reserveringen van Motel 6 fout te zijn gegaan. Men is een paar maanden geleden overgestapt op een ander on-line reserveringsysteem en bij overzetten van de boekingen is er duidelijk iets fout gegaan. We kunnen echter wel een kamer krijgen, maar niet voor de prijs uit de reservering, uiteraard duurder.

Later in Nederland blijkt dat de genoemde boeking wel afgeschreven is van de Visa rekening, maar na enig faxverkeer met Motel 6 headoffice is dat keurig terugbetaald door de organisatie. Het is dus zeker niet verkeerd geweest om bevestigings- e-mails uit te printen en te bewaren.

Na alles weer in de kamer gezet te hebben gaan we de stad verkennen.
Weer buiten gekomen vallen we direkt om van de warmte. Het is 44 graden celcius.
Las Vegas is behoorlijk uitgebreid sinds ons laatste bezoek.
Er wonen inmiddels 1.8 miljoen mensen en alle grote hotels zijn langs de Las Vegas Boulevard gekomen.
We komen ogen te kort en wandelen richting Hilton hotel, waar we gaan kijken op de tentoonstelling Star Trek Experience. Het is nog een behoorlijk eind lopen, ook al door de hitte.
Eenmaal binnen merk je daar niets meer van want daar draaien de airco’s overuren.
Wat zal deze stad een energie verbruiken.
In het Hilton moeten we uiteraard via de casinozaal, men doet alles om je aan het gokken te krijgen, naar het Star Trek gedeelte.

Het ziet er allemaal erg leuk uit en gelukkig legt Bas veel uit, want het is een wereld op zich, zeker voor analfa-trekkies zoals Peter en Theo. Er lopen ook figuren uit de tv serie rond en we raken in een leuk gesprek.
Na het kopen van de nodige souvenirs gaan we eten in Quarks bar.
Alles is in stijl van de Startrek en zelfs de pizza’s zijn in de vorm van een driehoek.
Na het eten gaan we de tour doen, erg fascinerend allemaal en zeker nog eens een bezoek waard.
Buitengekomen besluiten we op zoek te gaan naar de oude strip, aan Fremontstreet. Daar aangekomen blijkt er van die strip niet veel meer over.  Alleen de lichtshow is de moeite waard. De meeste casino’s zijn gesloten en de beroemde pioneer club is nu een souvenierswinkel geworden.
De cowboy hangt nog wel aan de gevel maar zelfs zijn arm beweegt niet meer.

Het is inmiddels al over enen en we nemen de bus weer de boulevard af op weg naar het motel.

Als ik onder de douche vandaag kom, ligt Peter alweer een regenwoud om te zagen.
Ik drink eerst nog even een american sized fles cola leeg, want de warmte en het eten zorgen ervoor dat ik gier van de dorst.