Als we bij de auto komen blijkt dat we de ramen ijsvrij kunnen maken. In ieder geval schijnt de zon dus het is weer een gezond weertje. We rijden richting Bryce om daar het Bryce Canyon National Park te bewonderen. De rit gaat voorspoedig en aan het begin van de middag rijden we het park in. Als eerste rijden we naar het verste punt Rainbow Point.
Dit is ongeveer 25 km van de ingang. Het ontstaan van dit fenomeen is op ongeveer dezelfde wijze gegaan als bij de Arches.

De zoutlaag onder de oppervlakte wordt door de aarde omhoog geduwd. Door werking van zon en wind ontstaan er scheuren, waardoor het regenwater bij het zout kan komen en de zoutlaag wegspoelt. Onder de oppervlakte ontstaat dan een loze ruimte die op een zeker moment is ingestort. De bogen die dan onstaan worden arches genoemd en de pilaren die uiteindelijk overblijven als de boog instort noemt men Hoodoos.

Nu vragen we ons natuurlijk gelijk af waarom dit niet het Hoodoo park genoemd wordt.
Het blijkt dat het park is vernoemd naar het echtpaar Ebenezer en Mary Bryce die deze plek in 1875 ontdekt hebben.
Leuk om te weten is ook dat ene Ruby Syrett aan het begin van de vorige eeuw zo onder de indruk van de schoonheid van de omgeving was dat hij een restaurant is gestart.
Nadat Bryce in 1923 een Nationaal Park werd, moest hij verhuizen. Nu staat aan de weg naar het park een enorm complex met de naam Ruby’s Inn.
In dat hotel overnachten we vandaag.

Het wordt nog steeds gerund door de nazaten van Ruby en omvat naast een hotel een postkantoor, tankstation, garage, diverse restaurants, een General store en ga zo maar door. We checken in aan het eind van de middag en gaan daarna weer terug naar het park om de zonsondergang te zien bij Sunset point.
Helaas staat de zon in deze tijd van het jaar al zo laag dat er niet veel te zien is van het kleuren schouwspel wat beloofd wordt in de brochure.