Het warmte record voor deze periode is gebroken, 102 graden Farenheit / 39 graden Celsius.We gaan vandaag verder richting Las Vegas met uiteraard de airco vol aan.
Zodra we Phoenix achter ons gelaten hebben rijden we door een schitterend gebied. Overal om ons zien we uitgestrekte vlakte met honderden cactussen.
We zijn van de hoofdroute afgegaan en rijden over een tweebaansweg weg die zich door het landschap kronkelt.

Als we stoppen om wat foto’s te maken horen we veel geritsel in de berm.
We zien hagedissen lopen en bedenken ons dat er ook wel slangen kunnen rondkruipen. We gaan dus weer de auto in want je weet maar nooit.Verder naar het noorden wordt de natuur rotsachtiger en valt er hier en daar canyon structuur te ontdekken.
Arizona is tenslotte de Grand Canyon staat. Ook zien we formaties van de Joshua tree. Deze bomen kunnen 1000 jaar oud worden en komen alleen aan de zuidwest kant van Amerika voor.

We hebben het hotel in Las Vegas via het reisbureau besproken maar dat is vanaf dinsdag. We lopen iets voor op het schema. We bereiken Kingman een plaatsje met een grote naam maar verder is er niet veel te doen. Er zijn veel motels en restaurants doordat voorheen de route 66 hier langs liep. We zoeken een motel en gaan er een rustig dagje van maken. De was moet ook weer eens gedaan worden en we kunnen mooi werken aan het reisverslag. Klein beetje vervelend is het dus wel dat het juist hier niet lukt om in te bellen.

Als we Tucson verlaten zien we ongeveer 20 mijl ten noorden van Tucson een vliegveld opdoemen. Het gaat om het Evergreen Air Center wat gebruikt wordt om vliegtuigen te parkeren. In slechte tijden voor de luchtvaartmaatschappijen worden er vliegtuigen uit de vloot gehaald en o.a. in Arizona gestald.

Het klimaat is hier erg droog en warm en de luchtvochtigheid is laag.
De bodem is erg hard, alleen de eerste 3 centimeter laat water door, dus een ideale plaats om vliegtuigen te stallen. Dit hadden we ook al gezien bij IMARC.
We gaan de snelweg af om dichterbij te komen voor wat foto’s, maar dat lukt niet erg.
Alles is hermetisch afgesloten en zwaar bewaakt dus we zien alleen tientallen vliegtuigen in de verte staan. In Amerika moet je dan niet proberen om dichterbij te komen want dat levert geheid problemen op.We sturen weer richting snelweg en stoppen even verderop om wat te eten.
Als we de auto uitstappen, lopen we tegen een muur van hitte op. De temperatuur is weer verder gestegen naar 36 graden Celsius. Dat is hier bijna een record voor deze tijd van het jaar. We mogen echter niet klagen want thuis hebben ze de verwarming al aangehad.
Na een niet al te lange rit door het mooie landschap bereiken we Phoenix, waar we zullen overnachten.Phoenix is een metropool in de Salt River Valley en is 70 bij 50 kilometer groot.Er is niet veel hoogbouw en de straten lopen, op z’n Amerikaans, rechttoe rechtaan.Het is niet moeilijk om hier de weg te vinden.Nadat we een motel hebben gevonden, gaan we de stad verkennen. Er wonen veel Mexicanen en de levensstandaard lijkt hier iets hoger dan in het zuiden van Arizona.
De stad is enorm uitgestrekt en niet zonder auto te verkennen.’s Avonds zijn we naar de bioscoop geweest en we hebben ons weer verbaasd over de enorme emmers popcorn die mee naar binnen worden genomen. We hebben Intolerable Cruelty met George Clooney & Catherine Zeta-Jones gezien. Het is de nieuwste film van de Coen brothers en net in première gegaan. We vonden het een leuke film met verrassende plotwendingen, maar minder hilarisch dan andere Coen films zoals “The Big Lebowski” of “Raising Arizona”.

De treinen hier hebben de gewoonte drie maal luid te claxonneren bij overgangen.
Nu is dat normaal niet zo erg maar vanmorgen leek er wel een file treinen voorbij te komen, dus we waren ruim op tijd wakker van al dat getoeter.We kwamen dus lekker vroeg aan bij het Titan Missile Museum 20 mijl zuidelijk van Tucson.In de tijd van de koude oorlog hadden de Amerikanen 54 Titan lanceer inrichtingen paraat om de Russen af te schrikken. Na het SALT akkoord werden deze ontmanteld.Rond Tucson stonden 18 installaties en een ervan is bewaard gebleven als museum.
Het gehele complex is natuurlijk ondergronds gelegen en dat komt wel goed uit want het is alweer behoorlijk warm op dit vroege tijdstip, ruim 90 graden, dat is ongeveer 32 graden Celsius. Beneden draait de airco lekker volop.We krijgen eerst een instructie video te zien, waarna we de raket van bovenaf gaan bekijken. Vervolgens ondergronds naar de controlekamer en de lanceerinrichting.
De Titan raket is onder andere gebruikt voor het Gemini ruimtevaart project en daarna doorontwikkeld als atoomwapen.Een enkele raket bevatte meer vernietigingskracht dan alle afgeschoten munitie in de Tweede Wereldoorlog, inclusief de 2 atoombommen. Onvoorstelbaar en gelukkig nooit gebruikt. Om bij de controlekamer te komen moeten we eerst 54 treden naar beneden en dan door diverse dikke gasdichte kluisdeuren.Alles in het complex is verend opgehangen om de werking tijdens een aanval van buitenaf te garanderen. De hele controlekamer hangt aan 8 dikke veren.
Er wordt vervolgens een uitvoerige uitleg over de raket en de lanceerprocedure gegeven. Daarna mogen we nog even in de silo kijken waarna we weer terug naar boven gaan, waar de volgende groep alweer klaar staat. We drinken daarna een lekkere kop koffie bij de locale Starbucks vestiging en gaan op weg naar Tombstone.Na een uurtje rijden komen we aan in dit western stadje wat bekend geworden is door een vuurgevecht op 26 oktober 1881. Het is gesticht in 1877 door een goudzoeker die geen goud maar wel zilver vond. Toen dit bekend werd groeide de stroom gelukszoekers en Tombstone werd een van de wildste steden in het wilde westen. Echt bekend werd de plaats door een vuurgevecht tussen de Earp broers, waaronder sheriff Virgil Earp, en de Clanton & McLaury broers, die de stad op stelten kwamen zetten. Er vielen 3 doden onder de Clanton & McLaury clan en de rust leek weer even terug gekeerd. Dit gegeven wordt elke middag nagespeeld door acteurs op de locatie OK Corral. Ook zijn er diverse speelfilms over gemaakt.Als we de OK Corral betreden bekruipt ons een soort “Ponypark Slagharen gevoel”, want het zag er allemaal wat vervallen uit. De hoofdstraat ziet er beter uit en ook een bezoekje aan de Boothill Cemetery, waar de slachtoffers begraven liggen, is de moeite waard.
Als we naar het motel rijden begint het al donker te worden, maar ja dat krijg je als je niet meedoet met de zomertijd 😉

Vandaag zijn we naar het Pima Air & Space Museum gegaan. Even voor 10 uur kwamen we aan bij het museum en bleek het nog gesloten. We kwamen erachter dat het tegen 09:00 uur was, 1 uur vroeger dan we dachten. Het blijkt dat Arizona niet meedoet met de zomertijd, waardoor de tijd momenteel hetzelfde is als in Californië.Vervolgens gingen de poorten open en, na wat uitleg over het museum door een medewerker, liepen we naar de kassa. Het hele museum wordt gedraaid door vrijwilligers, hoofdzakelijk veteranen. Bij de kassa kochten we ook kaartjes voor de AMARC Tour.
Er werd op de website gemeld dat je het beste van tevoren kon reserveren, maar wij konden gelukkig nog kaartjes bemachtigen. AMARC staat voor Aerospace Maintenance and Regeneration Center, en is gelegen nabij Davis – Monthan Air Force Base, ongeveer 5 minuten rijden verderop.Hier staan ruim 3000 vliegtuigen in conservatie en 2000 vliegtuigen staan klaar om gedemonteerd te worden.De tour begint om half twee, dus we kunnen een paar uur rondlopen op het terrein van het Pima Air & Space Museum. Als we naar buiten lopen valt ons ten eerste een Blackbird SR-71 op, wat een stealth vliegtuig is. Vervolgens zien we diverse presidentiële vliegtuigen van Eisenhouwer, Kennedy en Johnson uitgestald staan. Een vrijwilliger vertelt ons de geschiedenis van die vliegtuigen, en zo vertelt hij ook dat de Douglas VC-118A “Liftmaster” als eerste door John F. Kennedy werd gebruikt in 1961. Kennedy vroeg hier speciaal om, omdat de normale Air Force One lange start- en landingsbanen nodig had, terwijl hij ook wou landen op plaatsen die kortere banen hadden. De Liftmaster bleef ook in gebruik tijdens Johnsons presidentiële periode. We kregen ook de gelegenheid om in het vliegtuig zelf te kijken, en zo hebben we o.a. gezien waar de president zat. Er was tevens een telefoon aan boord wat voor die tijd zeer uitzonderlijk was. In de tijd van het presidentschap van L.B.Johnson werden er ook snelheids- en hoogtemeters gemonteerd bij het bureau van de president zodat de cockpit niet telkens deze gegevens hoefde door te geven. L.B.J. was hier altijd erg benieuwd naar.Nadat we dit gezien hadden konden we ook mee met een ‘walking tour’. Een vrijwilliger leidde ons langs allerlei noemenswaardige vliegtuigen en vertelde daar een verhaal over. Zo hebben we veel geleerd over diverse fighters en bombers uit de jaren 40 & 50.Na deze rondleiding konden we nog even verder ronddwalen op het terrein waar ongeveer 250 vliegtuigen staan, en vervolgens konden we aan de AMARC tour beginnen.
We moesten wel even onze identificatie laten zien (we komen natuurlijk op een militair terrein). Zodra we door de poorten van het terrein rijden zien we onvoorstelbaar veel vliegtuigen staan, die allemaal netjes naast en achter elkaar staan geparkeerd.
Het terrein is zo groot dat er o.a. coyotes en eekhoorns tussen de vliegtuigen ronddwalen. De bus waar we inzaten ging een vast parcours af, en stopte bij elk belangrijk vliegtuig of faciliteit, waarna de gids er wat over vertelde.De 3000 vliegtuigen in conservatie kunnen elk moment in bedrijf gesteld worden.
De overige vliegtuigen worden of gesloopt of gedemonteerd, zodat de onderdelen weer verkocht kunnen worden aan landen die deze vliegtuigen nog gebruiken.
De fabriek heeft deze onderdelen niet meer, dus hier valt geld te halen voor de USA. AMARC is een defensie afdeling welke geld genereert.

Na 1½ uur waren we weer terug bij Pima, en gingen we de laatste bezienswaardigheden af. We waren ook nog van plan om naar het Titan Missile Museum te gaan, maar doordat het al bijna sluitingstijd is hebben we daar geen tijd meer voor.
We besluiten om er maar morgenochtend naartoe te gaan.

Vandaag op weg naar Tucson, Arizona. Het eerste deel van de route gaat over een tweebaansweg en we hebben onderweg veel oponthoud door wegwerkzaamheden.
Even voorbij White Sands National Monument zijn er diverse luchtmachtbases gelegen. De heldere lucht, effen bodem en lage bevolkingsdichtheid maken het tot een ideaal geheim testgebied.Een uitgelezen plek voor het testen van raketten dus. De NASA en de luchtmacht hebben er hun oefenterreinen. Onder andere de Patriotraket heeft in dit gebied zijn eerste testen ondergaan. De NASA test er landingen met de spaceshuttle. Iets verder naar het noorden, in Los Alamos is de eerste atoombom ontworpen en daarna in dit gebied getest tijdens het Manhattan project in de tweede wereldoorlog.

De weg wordt vandaag weer tijdelijk afgesloten voor alle verkeer. We mogen 30 minuten op een speciaal daarvoor aangelegde parkeerplaats gaan staan onder een brandende woestijnzon, omdat er een lancering plaatsvindt.Na het oponthoud rijden we verder en wordt het landschap steeds mooier.
Omdat we dicht bij de Mexicaanse grens rijden is er opvallend veel grenscontrole, hoewel de grens nog zo’n 20 mijl zuidelijker ligt. Ook patrouilleren er voortdurend vliegtuigen boven het gebied om illegalen op te sporen. Een aantal mijlen verder is zelfs de Interstate 10 afgesloten en moeten we langs een drugscontrole compleet met hond rijden.

Het valt ons ook op dat er voortdurend waarschuwingsborden voor zandstormen langs de weg staan. Gelukkig hebben wij daar geen last van en bereiken we de achtste staat op onze reis namelijk Arizona. Het landschap kleurt weer zo typisch rood als we op onze reis door de canyons gezien hebben. Er zijn ook weer rotsformaties te zien.
Het landschap vinden we hier mooier dan in het oosten aan het begin van onze reis.Als we in Tucson de auto bij het motel parkeren zien we dat we er al bijna 3000 mijl op hebben zitten deze vakantie.

Roswell dankt zijn bekendheid aan een incident op 4 juli 1947, om ongeveer 23:50.
Mac Brazel, voorman op een ranch 75 mijl ten noorden van Roswell, hoorde een luide knal die anders klonk dan het onweer van eerder op de avond. Twee zusters in het St. Mary ziekenhuis dachten dat er een vliegtuig was neergestort. De verkeerstoren op de militaire basis rapporteerde een dalende echo op de radar.
Al snel deed het verhaal de ronde dat er een vliegende schotel was neergestort en dat er meerdere buitenaardse wezens omgekomen waren bij de crash.
De luchtmacht ontkende het verhaal niet, maar kwam enige tijd later met de verklaring dat het een neergestorte weerballon betrof. Er werd wereldwijd aandacht aan het incident besteed en na enige tijd verflauwde de aandacht. Echter na een artikel in de National Enquirer over het voorval, eind jaren zeventig, kwam de geruchtenmachine pas goed op gang en nam het aantal ooggetuigen spectaculaire vormen aan. In de pers werd weer uitgebreid bericht over het voorval.Roswell stond voorgoed op de kaart als UFO town.

Inmiddels is Roswell een behoorlijk grote stad, en trekt het UFO Museum & Research Center bezoekers van over de hele wereld. Er worden inmiddels jaarlijks miljoenen dollars verdient aan het UFO toerisme. Er zijn maar liefst 87 restaurants, en de stad is volgebouwd met Motels. In het museum krijg je veel informatie te zien over het Roswell Incident, en andere UFO meldingen van over de hele wereld. Het bewijs van het bestaan van buitenaards leven hebben we niet gekregen, al was het wel erg interessant.

We hebben vandaag een rustig dagje “on the road”. Na het uitchecken vertrekken we richting New Mexico.Omdat The Weather Channel flinke onweersbuien in het gebied voorspelt, zien we wel hoever we komen. De reis gaat zeer voorspoedig en het is ideaal weer om te reizen. Het is bewolkt maar wel droog, dus we schieten behoorlijk op.
Het uitzicht wisselt af tussen ranches en olie boorinstallaties.

Als we New Mexico binnenrijden kan de klok weer 1 uur terug. We bevinden ons nu in de Mountain Time Zone, en het is nu 8 uur vroeger dan in Nederland.Zonder problemen en zonder regen bereiken we Roswell.
Deze plaats is bekend geworden doordat er een UFO zou zijn neergestort in 1947.
We checken in bij het Motel 6 aan Mainstreet.
Morgen gaan we ons verdiepen in het bestaan van buitenaards leven.

Na eerst in het hotel ontbeten te hebben gingen we op weg naar de Southfork ranch.
Het leek ons wijs om eerst de stad uit te rijden in verband met de files richting centrum.
De Southfork ranch is bekend van de tv serie Dallas, van begin jaren 80.De ranch ligt in de wijk Parker ten noordoosten van Dallas, dat is ongeveer 30 minuten rijden van ons hotel. De ranch leek wat kleiner over te komen dan op tv maar dat kwam door gebruik van speciale lenzen tijdens de opnames. Het beeld werd zo’n 3 keer groter gemaakt dan in werkelijkheid. Na een introductie waren we in de gelegenheid om rond te lopen door het huis en over de ranch.Daarna gingen we op weg naar het eigenlijke doel van deze stop, Dealey Plaza.
Op die plek is op 22 november 1963 een fatale aanslag gepleegd op de toenmalige president van de Verenigde Staten, John F. Kennedy.

Vanuit het raam op de 6e verdieping van de Texas School Book Depository building werd er vermoedelijk door Lee Harvey Oswald geschoten. Dit gebouw is nu ingericht als The Sixth Floor Museum.Hier is een indrukwekkende expositie van deze gebeurtenis te zien.
De expositie begint met de beginjaren van het presidentschap van Kennedy en vervolgens wordt zeer nauwgezet uiteengezet wat er op 22 november en de dagen daarna is voorgevallen. Als je zo rondloopt op die plek geeft dat wel een griezelig gevoel.

Er blijven veel vragen onbeantwoord. Zo zijn er theorieën dat Lee Harvey Oswald alleen heeft gehandeld, maar ook dat er door meerdere schutters is geschoten.
Eenmaal weer buiten hebben we de omgeving uitgebreid verkend.
Op de plek van de fatale hoofdschot is een kruis op de weg geschilderd.
Ook zagen we de plek op Grassy Knoll waar de beroemde Zapruder film is geschoten. Deze meneer Zapruder, een kleermaker, heeft als enige de hele rit langs Dealey Plaza gefilmd en zijn film is naderhand beeld voor beeld geanalyseerd.
Naderhand bleken er enkele frames te zijn verdwenen, wat de complot theorieën weer aanwakkerde.De moord op president Kennedy bleek voor de Amerikaanse samenleving een grote schok en het begin van een roerige periode in de jaren zestig.

We waren weer vroeg wakker vandaag. Alles ingepakt, uitchecken en op weg naar Dallas, onze volgende stop.Op de weg tussen Houston en Dallas zagen we een enorm standbeeld van Sam Houston, de eerste president van wat toen nog een onafhankelijk Texas was. Het beeld was zo hoog als de bomen en erg impossant.

Het was weer schitterend weer, maar volgens the Weather Channel konden we in Dallas regen verwachten. Dit bleek ook zo te zijn en zoals alles groot is in Amerika was dat ook met deze bui het geval. In no time zag je geen hand voor ogen meer en kropen de auto’s achter elkaar over de Interstate 45.

Omdat we moesten tanken draaiden we de snelweg af naar een Texaco pompstation.
Daar had het dak last van lekkage dus even opgelet waar de auto zo droog mogelijk stond. Als we na het tanken de snelweg weer opgaan, komt al snel de zeer mooie skyline van Dallas in zicht. We rijden aan de westkant om de stad richting I35.

Aan de rechterkant zien we het Parkland Hospital waar de neergeschoten president John F.Kennedy naar vervoerd is. Hij is daar ook overleden.Even verder verlaten we de snelweg en checken we in bij La Quinta Inn & Suites.Als we de kamer binnengaan blijkt dit geen verkeerde keus te zijn. De kamer is ongeveer 40 m² en van alle gemakken voorzien.
Een bankstel, bureau, keukentje, en zeer veel ruimte.

We verlaten het hotel weer en gaan Dallas verkennen. Als eerste belanden we in file bij het Texas Stadium waar net de NFL wedstrijd tussen de Dallas Cowboys en de Arizona Cardinals was geëindigd in een 24-7 overwinning voor Dallas.
De stad ziet er stukken gezelliger uit dan Houston, veel mooie gebouwen en historische plaatsen.

We rijden alvast langs het Sixth floor museum. Morgen gaan we dit bezoeken want daar is nu te weinig tijd voor. Zo te zien heeft de stad genoeg te bieden.
Gelukkig is het inmiddels weer droog geworden en breekt de zon af en toe weer door.
We eten wat in de stad en gaan weer terug naar het hotel.
Morgen valt er weer veel te zien.

Het leek ons een goed plan om vandaag downtown Houston te verkennen.
Daar aangekomen, leek het wel alsof iedereen nog sliep, hoewel het al 11:00 was.
Nadat we de kaart erbij pakten, zagen we dat het toch echt het “Historic Downtown” was.
We zaten goed alleen was het centrum uitgestorven. Zelfs de restaurants waren in het weekend gesloten. Winkels waren er ook niet, alleen kantoorgebouwen.
Op sommige plekken waren er wel wat wegwerkers bezig.Vervolgens een paar keer op en neer gereden, en wat mooie plaatjes geschoten.De bevolking bleek vandaag te winkelen in de Malls die rondom Houston in de buitenwijken lagen, want daar was het wel erg druk. Down town Houston viel ons erg tegen, dus we besloten om richting Galveston te rijden. Dit is een plaatsje aan de Golf van Mexico.
Hier richt men zich op de visserij en natuurlijk de olie industrie. Het zag er wel leuk uit en we parkeerde de auto bij de haven. In de haven lagen diverse boorplatforms.
Een daarvan was ingericht als museum.We vonden het een interessante expositie. We zijn een stuk wijzer geworden over het ontstaan, de opsporing en de winning van olie en wat er zoal met olie gedaan kan worden. We verlieten het platform tegen sluitingstijd.
Op de kade was ook nog een uitstalling van mooi opgepoetste auto’s met hun trotse eigenaren te zien. Bij een Ford Mustang bleek zelfs het spruitstuk onder de motorkap verchroomd te zijn. Sommige mensen blijken heel ver te gaan in hun liefde voor de auto.