Vandaag alweer de laatste dag in de VS.
We kunnen rustig aan doen want onze vlucht vertrekt pas om 1 uur vanmiddag.
Van het hotel is het maar een half uurtje rijden dus dat valt mee. Na ons voorlopig laatste amerikaans ontbijtje gaan we de spullen inpakken.
We checken uit en gaan richting Seattle / Tacoma Airport. De forensen zijn al aan het werk dus we kunnen ongestoord doorrijden. Ondanks de opbrekingen is Alamo eenvoudig te vinden.
Als we de auto parkeren, krijgen een reçu en gaan richting incheck balie. Het is even zoeken waar we de bagage kunnen afgeven want we hebben al via internet ingecheckt. Door de douane en met de shuttle op weg naar de internationale terminal.

We hebben een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam en aan boord valt op dat er nogal wat mensen met flessen drinken aan boord zijn. Wel een beetje vreemd want op de heenreis moest alles ingeleverd worden aan de gate, op last van de Amerikaanse overheid.

We zitten tussen een aantal overactieve passagiers en slagen er niet om te slapen. Gelukkig hebben we de beschikking over een entertainmentsystem.

De vlucht zelf gaat voorspoedig en na 10 uur landen we op Schiphol. Onze koffers komen als eerste op de band dus we zijn redelijk snel door de douane. We kunnen terugkijken op een mooie vakantie in een schitterend land.

Als we hebben plaatsgenomen in de diner van het hotel weet de ober al wat voor drinken we willen bestellen. Dat is nog eens belangstelling voor je gasten tonen.
Na het ontbijt gaan we richting Space Needle. Deze slechts 184 meter hoge toren stamt uit 1962 toen de wereldtentoonstelling in Seattle is gehouden.
We gaan met de lift naar het observatiedek.

Ondanks de beperkte hoogte is het uitzicht erg mooi, alleen waait het enorm dus blijven we voornamelijk binnen van het uitzicht genieten.
Hierna gaan we naar de andere kant van de stad richting het Safeco Stadium van de Seattle Mariners. Het lijkt ons wel leuk om de tour te doen in de thuisbasis van deze baseballclub.

Het ziet er lang naar uit dat we de enige twee deelnemers zijn maar als de tour start hebben we een groepje van 5, wij en 3 mensen uit Japan.
Het blijkt dat de club eigendom is van Satoru Iwata, de CEO van Nintendo.
Ook spelen er enkele Japanners bij de club, dat verklaart de belangstelling uit Japan in onze groep.

De tour is erg leuk en we krijgen veel van het stadion te zien. Verbaasd vernemen we dat er tijdens het WK in Amerika zelfs 2 poulewedstrijden zijn gespeeld. Voetbal, of soccer zoals men dat hier noemt is alleen populair onder de jeugd.
Men vindt het hier een vrouwensport. Nadat we afscheid genomen hebben nemen we ons voor een keer naar een baseballwedstrijd te gaan.

We gaan een bakkie doen bij Seattle’s Best Coffee en vervolgen dan onze weg naar het Columbia Center, het hoogste gebouw in Seattle.
Hier heeft men ook een sky view en er is niets mooier dan een stad van bovenaf te bewonderen.

Deze toren is 328 meter hoog en hier kan je alleen achter glas van het uitzicht genieten.

Nadat we nog wat winkels bezocht hebben sluiten we de dag af in een sportcafé.
We nemen plaats in een booth met eigen tv scherm waar we de worldseries tussen de Detroit Tigers en de St.Louis Cardinals kunnen bekijken. Na een spannende wedstrijd winnen de Cardinals met 5-4 en nemen een 3-1 voorsprong in de totaalstand.

Ontzettend gaaf sfeertje, Seattle is een erg leuke stad, jammer dat de vakantie morgen weer ten einde is.

Na het ontbijt gaan we richting Boeing. Je kan hier een tour doen die je tot in de fabriek brengt.
Als we aankomen kunnen bij de terminal onze kaarten uitprinten. Omdat we aan de vroege kant zijn kunnen we met de tour van 11:00 mee.
Eerst krijg je een korte film over Boeing te zien en dan een 777 PTQ wat zoveel betekent als put together Quickly. De fabricage van een Boeing 777 versneld laten zien dus.

Daarna stappen we in een bus en gaan we over het terrein naar de grootste fabriekshal ter wereld. Eerst komen we langs het afleverterrein. Hier staan de vliegtuigen klaar om aan de klant afgeleverd te worden. Daarna steken we de snelweg over naar de montagehallen. Over deze brug worden ’s nachts de vliegtuigen van de fabriek naar de spuiterij gereden. De gids vindt het nogal bijzonder, maar wij hebben Schiphol dus wat is er zo bijzonder aan een vliegtuig over de snelweg?

We krijgen een rondleiding vanaf het bordes van de 787 en de 777 montagehallen.
De 787 hal wordt gereed gemaakt voor productie, de tripple 7 hal is in vol bedrijf.
Hier worden momenteel 7 vliegtuigen gebouwd. Het meeste werk wordt door Boeing op andere plaatsen gedaan, hier in Everett is het eigenlijk alleen assembleren en afmonteren.
De levertijd van een vliegtuig is ongeveer 1 jaar.
De meeste tijd gaat zitten in het bij elkaar krijgen van de ongeveer 3 miljoen onderdelen.
Een Jumbo heeft zelfs 6 miljoen parts.

Het bouwen van het vliegtuig duurt dan nog 4 maanden. Als er op volle productie gedraaid wordt rolt er iedere 3 dagen een vliegtuig naar buiten. Helaas mochten we geen foto’s maken. Daarna gaan we weer terug en zien oa de spuiterij. Uiteraard worden we afgeleverd bij de souveniershop. We nemen nog een kijkje in het Future of Flight gedeelte waar de 787 gedemonstreerd wordt. Dit toestel bestaat voor 60 procent uit composietmateriaal en beloofd een ware revolutie te worden.
Omdat we in de buurt zijn, nemen we ook een kijkje bij het Microsoft complex.

Daarna rijden we weer terug naar het hotel en parkeren de auto. We nemen een kijkje op Pike Place Market. Het is er gezellig druk. We zien de eerste Starbucks uit 1912.
Hier is dus de koffiecultuur van Amerika begonnen. Een van de publiekstrekkers is de Fishmarket. Men is wereldberoemd geworden door het entertainen en lol maken tijdens het verkopen. Als we staan te kijken wordt er iemand uit het publiek gehaald.
Ze mag proberen een vis te vangen die wordt geworpen. Als het lukt mag ze hem houden. Grote hilariteit wanneer het uiteindelijk lukt.

We gaan vandaag naar Seattle, de laatste stad op onze reis. Via de toeristische route rijden we naar Bremerton.
Hier liggen diverse marineschepen, maar helaas zijn die alleen in het weekend te bezichtigen.
We rijden door naar de veerboot die ons in een uurtje overzet naar Seattle.

Ondanks dat we te vroeg zijn kunnen we inchecken bij ons hotel. We laten de auto achter en gaan Seattle verkennen. Het is een mooie stad en het openbaar vervoer in de binnenstad is gratis. De stad heeft ook een monorail, maar die is gesloten voor passagiers omdat er een paar ongevallen geweest zijn. De monorail rijdt nu leeg op en neer om testritten uit te voeren en er is sprake van dat het systeem afgebroken wordt.

Als het begint te plensen duiken we de winkels in. Bij Barnes en Noble het boek van Flags of our Fathers van James Bradley gekocht. De film heeft toch wel indruk gemaakt.
Omdat we inmiddels trek krijgen zoeken we een Italiaans restaurant op.
Deze tent is superluxe en we vallen met ons vakantiekloffie duidelijk uit de toon.

Iedereen zit strak in het pak en de bediening loopt in witte jasjes rond. Als de ober uitvoerig de wijnkaart heeft voorgelezen bestellen we een biertje. Voor alle zekerheid controleren we de datum op het etiket want het is duidelijk dat bier niet veel wordt besteld.
Het eten was wel lekker en na afloop nemen we een lekkere espresso.
De ober blijft vriendelijk maar opgelucht ziet hij ons de zaak verlaten.
Het is inmiddels gestopt met regen en genietend van het uitzicht wandelen we naar het hotel.

Vandaag gaan we de geschiedenis van Boeing bekijken. We rijden naar The Museum of Flight. Het is erg mistig en als gevolg daarvan zijn er diverse aanrijdingen en duurt de rit wat langer. Aangekomen bij het museum begint de zon door te breken, we hebben weer mazzel.
We starten met een introductie rondleiding door een vrijwilliger, maar hij was wel erg lang van stof. Daarna gaan we het museum op eigen houtje verkennen.

In de Red Barn, de originele startplek van de Boeing fabriek, is te zien hoe er begin 1900 vliegtuigen gemaakt werden. Een interessante expositie waar we veel bekende namen uit de geschiedenis van de luchtvaart tegenkomen. Een andere vleugel van het museum is gewijd aan gebruik van vliegtuigen in de oorlog en er is een afdeling waar behoorlijk wat exemplaren te bewonderen zijn.

Tenslotte maken we de oversteek naar de overkant waar buiten diverse vliegtuigen staan. Vandaag kunnen we de Concorde en de eerste Airforce One van binnen bekijken.

Het is inmiddels tijd geworden om te eten en we zoeken voor de laatste keer een Fridays op.
We worden geholpen door serveerster Jennifer die wel heel erg rap is. Komt goed uit want we willen vanavond nog een filmpje pakken.

Het wordt The Departed, een crime / thriller van Martin Scorsese. In het kort gaat het verhaal over de aanpak van de Ierse maffia in Boston.
Wel leuk want we zagen aardig wat bekende plaatsen in de film. Er doen behoorlijk wat grote namen mee, DiCaprio, Nicholson, Wahlberg, Damon, Sheen en Baldwin om er maar een paar te noemen. Het was alweer een goede film in een theater met digitale projectie en een sublieme geluidsinstallatie. We zullen niets verklappen maar het is geen film waar je bij in slaap zult vallen.

Als we de autoruit ontdaan hebben van een massale hoeveelheid ex-vliegen vervolgen we onze reis door Oregon. We volgen een deel van de ontdekkingsreis van Lewis en Clark. Begin 1800 hebben zij het spoor naar het westen ontdekt.
Later werden er op diverse plaatsen nederzettingen gebouwd en ontstond de Oregon Trail.

Vanaf midden 1800 hebben langs deze route 100 duizenden gelukzoekers, vooral uit Europa de barre tocht naar het westen ondernomen, op zoek naar een betere toekomst.
De reis was niet zonder gevaren en kon wel 6 maanden duren.

Doordat veel pioniers de reis niet konden vervolgen en achterbleven, kwam het gebied langs de trail tot ontplooing. De jacht op de bizons veroorzaakte problemen met de indianen, die zich in hun bestaan bedreigd voelden.

Uiteindelijk zijn deze oorspronkelijke bewoners hier niet veel meer terug te vinden.
Af en toe zie je op een bord dat je een reservaat nadert, indianen kom je niet veel tegen.

Oregon heeft een mooie en afwisselende natuur. Prairies, bergen, bossen, beken en rivieren, je vindt het er allemaal. We rijden naar het westen langs de Columbia rivier die we bij Portland oversteken.
We zijn aangekomen in Washington, de 17e en laatste staat die we tijdens deze reis zullen aandoen.
Bij Olympia, de hoofdstad van Washington vinden we het genoeg voor vandaag en zoeken een hotel op. We gaan eerst hier de omgeving verkennen en rijden dan door naar het centrum van Seattle.

Het hotel blijkt vol te zitten met mensen uit Zuid Amerika, heeft iets met de conferentie van dit weekend te maken. Bij het uitchecken laten we op de bon zetten dat er was gerookt in de kamer die we hadden.

Als je tegenwoordig een non smoking room reserveert moet je er voor tekenen dat je niet rookt anders wordt je aangeslagen voor de schoonmaakkosten. Dit kan oplopen tot $250,-
De receptioniste liet gisteren weten dat we ons geen zorgen hoefden te maken maar wij hebben dat liever zwart op wit.
We rijden richting Wendover en gaan een kijkje nemen bij de zoutvlakte van de Bonneville speedway. Hier worden regelmatig snelheids records over land gereden.

De zoutvlakte is ideaal want als het regent wordt de oppervlakte weer mooi egaal.
Er is nu niet veel te zien want er zijn nu geen races.
Wel leuk om te zien. De film “The Worlds Fastest Indian” met Ánthony Hopkins is hier opgenomen. Dit is het waargebeurde verhaal van de Nieuw Zeelander Burt Munro die met zijn Indian motor in 1967 een snelheids record neerzette.
We rijden door Wendover, kijken nog even bij het motel uit de film en gaan richting Idaho.
Bij Wendover ligt de grens met Nevada en vlak over de grens is het weer een en al casino.
De rit gaat voorspoedig en het landschap is erg mooi.

Deze streek van de VS kent weinig toerisme, het zijn vooral dorpen langs de snelweg die je tegenkomt.
We besluiten een paar uur door te rijden en belanden uiteindelijk in Baker City Oregon. Doordat we de Pacific tijdzone bereiken, hebben we een uur extra.
Het is nu 9 uur vroeger dan in Nederland.
Hier zoeken we weer een hotel voor de nacht om morgen de laatste etappe naar Seattle af te leggen.

Als we door het centrum van Salt Lake City lopen valt ons op dat er wel erg veel winkels leeg staan. Bij het visitor centrum halen we een map met een wandeling door het historische centrum. Als we oversteken blijkt ook het winkelcentrum nagenoeg leeg te staan.

Benieuwd naar de oorzaak vragen we naar de reden.
Het blijkt dat de binnenstad van Salt Lake tegen de vlakte gaat en er appartementen en boetiekjes voor in de plaats komen. De winkels zijn allemaal verhuisd naar een nieuwe mall buiten het centrum.
We belanden bij het gebied waar de mormonen hun domein hebben en worden buiten door een betoger gewaarschuwd om vooral niet te luisteren naar de mensen binnen.
Wel grappig want dat waren we ook niet van plan. De gebouwen zijn erg mooi, daar komen we voor.

Men is ook hier al aan het verbouwen want het tabernacle wordt aardbevings-proof gemaakt.
Als ook het Capitool in de steigers blijkt te staan hebben we het wel gehad met verbouwen, het lijkt Amsterdam wel. We nemen nog even een kijkje op het observatie dek van het hoofdkantoor, kost niets en er zijn zelfs gaten in de ramen gemaakt zodat we mooie foto’s kunnen maken.

We zoeken de auto weer op en gaan een hotel zoeken. Het is overal erg druk want er blijkt een conferentie te zijn. We vinden toch een kamer, maar voor de eerste keer kunnen we geen coupon inleveren. Nadat we de bagage gedropt hebben gaan we weer de stad in. Vandaag gaat de nieuwste film van Clint Eastwood, Flags of our Fathers, in premiere en die willen we zien.
Het is een film met een boodschap, zeker in deze tijd, en we vonden hem goed.

Als we bij de auto komen blijkt dat we de ramen ijsvrij kunnen maken. In ieder geval schijnt de zon dus het is weer een gezond weertje. We rijden richting Bryce om daar het Bryce Canyon National Park te bewonderen. De rit gaat voorspoedig en aan het begin van de middag rijden we het park in. Als eerste rijden we naar het verste punt Rainbow Point.
Dit is ongeveer 25 km van de ingang. Het ontstaan van dit fenomeen is op ongeveer dezelfde wijze gegaan als bij de Arches.

De zoutlaag onder de oppervlakte wordt door de aarde omhoog geduwd. Door werking van zon en wind ontstaan er scheuren, waardoor het regenwater bij het zout kan komen en de zoutlaag wegspoelt. Onder de oppervlakte ontstaat dan een loze ruimte die op een zeker moment is ingestort. De bogen die dan onstaan worden arches genoemd en de pilaren die uiteindelijk overblijven als de boog instort noemt men Hoodoos.

Nu vragen we ons natuurlijk gelijk af waarom dit niet het Hoodoo park genoemd wordt.
Het blijkt dat het park is vernoemd naar het echtpaar Ebenezer en Mary Bryce die deze plek in 1875 ontdekt hebben.
Leuk om te weten is ook dat ene Ruby Syrett aan het begin van de vorige eeuw zo onder de indruk van de schoonheid van de omgeving was dat hij een restaurant is gestart.
Nadat Bryce in 1923 een Nationaal Park werd, moest hij verhuizen. Nu staat aan de weg naar het park een enorm complex met de naam Ruby’s Inn.
In dat hotel overnachten we vandaag.

Het wordt nog steeds gerund door de nazaten van Ruby en omvat naast een hotel een postkantoor, tankstation, garage, diverse restaurants, een General store en ga zo maar door. We checken in aan het eind van de middag en gaan daarna weer terug naar het park om de zonsondergang te zien bij Sunset point.
Helaas staat de zon in deze tijd van het jaar al zo laag dat er niet veel te zien is van het kleuren schouwspel wat beloofd wordt in de brochure.

Omdat we dat gisteravond vergeten waren zetten we nog even snel de foto’s over op de laptop en laden de camera op want vandaag zullen we alle capaciteit nodig hebben.
We gaan de Arches bezoeken en het belooft een prachtige dag te worden.
Na het ontbijt gaan we direct naar het park. Daar wacht ons een teleurstelling want door de overvloedige neerslag afgelopen nacht is de trail naar Delicate Arch overstroomd en daardoor afgesloten. Daar hadden we ons nu net zo op verheugd.
Misschien laat in de middag of morgen wordt de trail weer vrijgegeven.

Nadat we een korte film over het onstaan van canyons en arches hebben gezien rijden we naar Landscape Arch, achter in het park. Dit is zo’n 27 km rijden om een idee van de afstand te geven. Daar parkeren we de auto en gaan te voet verder over de trail.
Dit is goed te doen al staat er nog steeds veel water. We kunnen mooie foto’s maken van deze overspanning omdat de zon aan de goede kant staat.

Als we de omgeving bewonderd hebben en weer richting auto lopen zien we een groep wilde herten lopen. Het volgende punt wat we bezoeken is de Windows sectie.
Hier staan ook enkele zeer mooie exemplaren. Als we informeren naar de status van de Delicate Arch trail blijkt deze dmv een omleiding weer opengesteld te zijn. We sturen richting Wolfe Ranche, parkeren de auto en gaan weer te voet verder.

Het is een mooie trail met behoorlijk wat klimwerk, maar voor ons goed te doen.
In een klein uurtje komen we aan bij het doel van deze klim; Delicate Arch.
Het is een fantastisch gezicht. Het is inmiddels eind van de middag en dat is de beste tijd om deze arche te bezoeken dit ivm de stand van de zon. Als we zitten te genieten van het uitzicht horen we een mobieltje overgaan. Ongelofelijk maar zelfs hier wil en kan men nog bereikbaar zijn.

We zoeken de auto weer op en gaan richting uitgang terwijl we nog regelmatig stoppen om alweer een hoogtepunt te bewonderen.
Voor ons was deze dag een absoluut hoogtepunt van onze vakantie.